Onder de ketchupwolken

Vanaf de allereerste bladzijde kondigt protagoniste Zoë Collins een afschuwelijke daad aan, waarmee ze zonder consequenties is weggekomen. Verteerd door schuldgevoelens schrijft ze haar geheim van zich af in brieven aan de ter dood veroordeelde misdadiger Stuart Harris. Oftewel iemand die de gevolgen van zijn daden wél onder ogen durft zien. Gaandeweg wordt duidelijk dat Zoë het afgelopen jaar twee vriendjes had, en dat bleken twee broers te zijn … Net zoals in een klassieke tragedie kan zoveel verboden hartstocht slechts fataal aflopen.

Annabel Pitcher weet vanaf het begin een onderhuidse spanning op te roepen. Wat is Zoë’s ‘misdaad’ precies en wie werd er het slachtoffer van? Waarom wilde Zoë per se twee partners? En hoe reageert haar omgeving op haar daden? Zoë blijkt een moedig personage, dat al haar problemen met veel humor te lijf gaan. Precies die – vaak ongewild – grappige situaties en bedenkingen maken de tragische ondertoon draaglijk. Pitcher schrijft vol mededogen over haar personages, wat in een oprecht verhaal resulteert: kortom, zoals een young adult roman zou moeten zijn.