Het toeval

Voor school moet ik vertellen wat ik van het boek vind. Ik was een aantal boeken aan het bekijken en de achterflap aan het lezen. ‘Het toeval’ sprak mij het meest aan. Toen ik het las zag het er veelbelovend uit. Het sprak me ook aan door de weinige pagina’s. Na het lezen was dit ook zo. Alhoewel ik het in het begin moeilijk te begrijpen vond. Had ik het na een tijdje wel door. De reden waarom ik het verhaal niet begreep was omdat ik niet door had dat ze in een rechtbank waren en waarom ze getuigden. Daarom vond ik het moeilijk om door te lezen omdat ik het niet begreep.

De titel van het boek is genoemd naar de epilepsieaanvallen die Paolo heeft. Deze heeft hij sinds hij in het opvangcentrum zit. Hij zit daar omdat zijn ouders eens niet thuis waren en de buurvrouw, Marian hem beloofd had hem te halen op de peutertuin maar ze is hem vergeten omdat haar vader gestorven was. De poetsvrouw, Jeannine had hem opgemerkt. De ouders van Paolo, Filiep en Marina zitten in een vechtscheiding. Hierdoor zitten ze ook bij de rechter. Het is in verband met het ouderschap. Als het puntje bij paaltje komt lukt het geen van beide. Hierdoor word Paolo in een opvangcentrum. Toen Marina dit wist was ze hier zeker niet tevreden mee en schoot ze de jeugdrechter dood.

In het boek zijn er heel wat personages aanwezig. Paolo is natuurlijk de protagonist van het verhaal. Heel het verhaal draait rond hem. Hij heeft een zeer vlak karakter doorheen het verhaal. We hebben dan de antagonisten in het verhaal en dat zijn Paolo zijn ouders. Marina heeft geen vlak karakter. Ik had niet verwacht dat ze de jeugdrechter zou doodschieten. Er zijn natuurlijk ook een aantal nevenfiguren in het boek. Dit is onder andere de jeugdrechter die uiteindelijk word doodgeschoten door Marina. Ook de buurvrouw is een nevenfiguur. De poetsvrouw die Paolo had opgemerkt in de peutertuin is ook een nevenfiguur.

Het boek is een triestig en aangrijpend verhaal. Ik zou het dus zeker niet aanraden aan mensen die graag humoristische boeken lezen. Het boek is mij zeker wel bevallen.

Ik heb dus het boek ‘toeval’ gelezen omdat de achterflaptekst nogal veelbelovend was en ik vind dat het het wel deels heeft waargemaakt.

In het begin is het nogal moeilijk te volgen met wat er allemaal gebeurt, ook omdat ik pas redelijk naar het einde pas doorhad dat na elk nieuw hoofdstuk ze in de rechtbank zitten. Wat ik wel tof vind, is dat ze na elk hoofdstuk dieper ingaan op één persoon wat wel handig is, want dan weet je ook zijn/haar achtergrond.

Ik ga wat dieper ingaan op de personages, ook omdat het er heel wat zijn. Ik denk dat er meer antagonisten zijn en alleen de agenten zijn misschien de protagonisten omdat alleen zij hun werk doen zoals het hoort? Zij brengen het kind naar de goede plaats en vingen hem eerst goed op en erna gingen ze zoals gevraagd te werk. Bij de antagonisten kijk ik dan vooral naar de jeugdrechter want doordat hij zo snel geprikkeld was die avond, omdat hij weg wou heeft dat deels de doodsoorzaak van het kind bepaald. De vader op zich kan je niks verwijten want hij wist van niets. Terwijl de moeder de planning beter had kunnen voorzien, voor het geval dat er iets zou gebeuren zoals nu met de ouders van de buurvrouw. Zij had een plan B moeten bedenken. De twee verpleegsters in het verblijf voor achtergelaten kinderen vind ik dan eerder tritagonisten, omdat zij wel proberen alle kinderen te helpen, maar ze zouden beter na Paolo zijn eerste aanval al de ziekenwagen voor de zekerheid gebeld kunnen hebben. De poetsvrouw zou de antagonist kunnen zijn want zonder haar was hij al voor het weekend dood.

Ik bleef het hele verhaal spannend vinden en kon dan ook niet stoppen met lezen, al heeft het einde een verrassende wending toch wel als de jeugdrechter wordt doodgeschoten door de moeder die terecht in de gevangenis heeft gezeten. In dit deel snap ik dan ook niet volledig waarom ze dat doet.

Over het geheel vind ik het dus een mooi verhaal met helaas een slecht einde. Je moet wel van pagina één lezen anders kan je niet goed volgen. Het is een spannend boek ook door de omgeving en wat er soms onverwacht gebeurd. Ik vind het zeker een aanrader.

Dus ik moet tegen morgen een boekverslag maken en ik heb dit boek gekozen want het sprak me wel aan .op de achterkant staat er dat het een detective boek is.Maar nu dat mijn boek uit is vond ik het echt geen leuk boek het was zelfs niet spannend, wat er op de achterkant van het boek staat vertelt jou al bijna het einde.dus voila .want ik moet tegen morgen een verslag doen van dit boek maar ik versta het eind niet dus ik heb een dikke probleem.maar het is wel een aangrijpend boek
PS:alles wat ik nu vertel is mijn mening en mischien kan jij het wel leuk vinden maar persoonlijk vondt ik het geen leuk boek

Ik moet voor school een beoordeling schrijven over het boek ‘Het toeval’ van Willy Spillebeen. Toen ik de achterkant van het boek had gelezen sprak het me wel aan. Er stond dat het verhaal iets van een thriller of detective weghad. Het zou dus een spannend verhaal zijn. Ik heb het boek gelezen, maar ik vond het niet zo’n schitterend boek en ook niet zo spannend als er op de achterkant staat. Het is wel een aangrijpend boek. Het verhaal zou ook in het dagelijkse leven kunnen voorkomen.
Willy Spillebeen heeft een zeer originele opbouw gebruikt voor zijn verhaal. Die opbouw is wel leuk want hierdoor begin je na elk hoofdstuk alles beter en beter te begrijpen. Al de puzzelstukjes beginnen na enige tijd samen te vallen. Dit heeft Willy Spillebeen zeer goed gedaan.
In het begin van het boek is het wel soms zeer moeilijk om alles te volgen. Er komen altijd maar personages bij en soms weet je niet meer over wie of wat het nu gaat. Door de steeds wisselende perspectieven is het ook niet simpel. Je moet alles goed lezen om het te begrijpen en soms eens een pagina opnieuw lezen. Wat meer naar het midden toe, begint het vlotter te lezen. Je begint de stijl van het verhaal te herkennen en dan leest het veel makkelijker.
‘Het toeval’ telt 12 hoofdstukken. Elk hoofdstuk begint met een flashforward. De eerste alinea van elk hoofdstuk speelt zich af in de rechtszaal. Het heeft ook een paar hoofdstukken geduurd vooraleer ik dit doorhad. Daarom was het in het begin ook moeilijk om te volgen zoals ik al eerder zei.
Ik zou het boek wel aanraden voor mensen die niet zo graag lezen omdat het niet zo’n dik boek is. Het telt maar 93 pagina’s. ik zou het boek ook nog aanraden voor hen die van aangrijpende en triestige boeken houden. Het boek is minder interessant voor je als je wat meer van humoristische boeken houdt. ‘Het toeval’ is maar een triestig verhaal en daarom vind ik het ook niet zo’n leuk boek. Ik hou meer van een ‘happy end’. Ik wil een boek lezen waar ik zelf ook vrolijk van word en niet verdrietig.

Ik moet voor school een beoordeling schrijven over het boek ‘Het toeval’ van Willy Spillebeen. Toen ik de achterkant van het boek had gelezen sprak het me wel aan. Er stond dat het verhaal iets van een thriller of detective weghad. Het zou dus een spannend verhaal zijn. Ik heb het boek gelezen, maar ik vond het niet zo’n schitterend boek en ook niet zo spannend als er op de achterkant staat. Het is wel een aangrijpend boek. Het verhaal zou ook in het dagelijkse leven kunnen voorkomen.
Willy Spillebeen heeft een zeer originele opbouw gebruikt voor zijn verhaal. Die opbouw is wel leuk want hierdoor begin je na elk hoofdstuk alles beter en beter te begrijpen. Al de puzzelstukjes beginnen na enige tijd samen te vallen. Dit heeft Willy Spillebeen zeer goed gedaan.
In het begin van het boek is het wel soms zeer moeilijk om alles te volgen. Er komen altijd maar personages bij en soms weet je niet meer over wie of wat het nu gaat. Door de steeds wisselende perspectieven is het ook niet simpel. Je moet alles goed lezen om het te begrijpen en soms eens een pagina opnieuw lezen. Wat meer naar het midden toe, begint het vlotter te lezen. Je begint de stijl van het verhaal te herkennen en dan leest het veel makkelijker.
‘Het toeval’ telt 12 hoofdstukken. Elk hoofdstuk begint met een flashforward. De eerste alinea van elk hoofdstuk speelt zich af in de rechtszaal. Het heeft ook een paar hoofdstukken geduurd vooraleer ik dit doorhad. Daarom was het in het begin ook moeilijk om te volgen zoals ik al eerder zei.
Ik zou het boek wel aanraden voor mensen die niet zo graag lezen omdat het niet zo’n dik boek is. Het telt maar 93 pagina’s. ik zou het boek ook nog aanraden voor hen die van aangrijpende en triestige boeken houden. Het boek is minder interessant voor je als je wat meer van humoristische boeken houdt. ‘Het toeval’ is maar een triestig verhaal en daarom vind ik het ook niet zo’n leuk boek. Ik hou meer van een ‘happy end’. Ik wil een boek lezen waar ik zelf ook vrolijk van word en niet verdrietig.

Ik heb dit boek gekozen omdat het me zeker aansprak door de weinige pagina's. Toen ik dit boek gekozen, heb ik vernomen van een klasgenoot dat het niet zo een goed boek was. Ik vond dat hij/zij geen gelijk had. Het boeide me van het begin tot het einde. In het begin was het wel moeilijk te begrijpen want je weet niet dat die getuigenissen gebeuren in een rechtbank. Je weet niet waarover en waarom ze getuigen.
Naarmate je het verhaal leest kom je meer te weten over het hoofdpersonage, de protagonist. Een 4-jarige jongen die Paolo heet. Het is een vlak karakter doorheen het verhaal. Het boek genaamd 'het toeval', de titel, die slaat op de epilepsieaanvallen die Paolo krijgt in het opvangcentrum. Hij is daar terechtgekomen omdat zijn ouders hem niet kwamen ophalen.
Filiep en Marina, de antagonisten, de gescheiden ouders van Paolo. In het begin denk je dat ze misschien vergeetachtig zijn, maar dat is niet zo. Het zijn ouder die in een vechtscheiding zitten voor het ouderschap over Paolo te krijgen. Uiteindelijk lukt het geen van de twee en komt hij in een opvangcentrum terecht. Marina is daar niet tevreden over en schiet de jeugdrechter dood. Toen ik dat las was ik erg geschrokken over de handeling van de vrouw. Marina is dus totaal geen vlak karakter.
Er zijn natuurlijk ook heel wat nevenfiguren zoals: Jeannine, die de kuisvrouw is op de school van Paolo. Ze brengt hem uiteindelijk ook naar huis omdat Paolo nog op school zat maar ze vonden het huis niet. Dan heeft ze maar naar de politie gebeld. Inspecteur Spiessens nam op wat ook een nevenfiguur is. Dan heb je ook nog de jeugdrechter zelf die uiteindelijk doodgeschoten word en zijn vrouw Eleonore. Natuurlijk zijn er nog veel meer interessante nevenfiguren. Dat kom je te weten als je dit goed boek hebt gelezen.

Ik heb het boek 'Het toeval' gelezen ik heb het gekozen omdat iemand van mijn klas de auteur had aangeraden en het aantal bladzijden me wel aanstond. Ik heb het boek in 3 dagen uitgelezen, normaal doe ik daar niet zolang over maar het boek sprak mij niet in het begin. Naarmate het vorderde, begon ik het steeds leuker en spannender te vinden. Het was voor de eerste keer dat ik een 'moeilijker' boek las.

Om eerlijk te zijn heb ik het boek in eerste instantie gekozen omdat het geen dik boek is en ik niet graag lees. Toch moet ik zeggen dat dit boek wel degelijk is meegevallen. Toen ik het aan het lezen was, had ik wel de neiging om steeds verder te willen lezen.
Het boek gaat over een 4-jarig jongetje Paolo die door spijtige omstandigheden terecht komt in een tehuis en daar na een korte tijd ook sterft.
In het begin is het wel een beetje wennen aan de manier van schrijven. Ieder hoofdstuk begint met een stukje uit een getuigenis van op de rechtbank, maar dat had ik pas op het einde door. Het laatste hoofdstuk eindigt met de getuigenis van de mama van Paolo waarin ze vertelt hoe ze de rechter heeft vermoord.
Het boek leest vlot door de vele en mooie uitdrukkingen die erin vermeld staan (bijvoorbeeld : “die middag regende het pijpestelen, nee, een zak spelden werd leeggeschud in het blikkerende zonlicht”).
De titel is goed gekozen want alles gebeurt door toevalligheden.
Het verhaal is chronologisch opgebouwd. Hoofdstuk per hoofdstuk komt men meer te weten over de situatie van Paolo.
In het verhaal treden er verschillende personages op. Deze worden allemaal uitgebreid beschreven. Hun denken, handelen en zeggen wordt mooi en duidelijk omschreven.
Het hoofdpersonage is in principe Paolo, het 4-jarig jongetje. Het verhaal draait volledig rond hem. Paolo heeft eerder een vlak karakter. Zijn persoonlijkheid verandert niet doorheen het verhaal. Paolo gedraagt zich steeds op dezelfde manier: teruggetrokken, bang en verlegen. Hij zegt weinig of niets.
In het boek komen er ook veel nevenfiguren voor (vb de poetsvrouw, de kinderrechter). Deze nevenfiguren hebben bijna allemaal mee bepaald wat er met de hoofdfiguur is gebeurd. Van de nevenfiguren kom je ook meer te weten over hun privé en hun karakter.
Hier en daar komen er een paar figuranten voor. Deze zijn niet belangrijk voor het verhaal (vb het meisje in het tehuis, de moeder van de buurvrouw).
Het toeval is een mooi en goed boek dat vlot leest, ook voor mensen die niet graag lezen. Dit komt vooral omdat het een boeiend verhaal is, want pas op het einde van het verhaal kom je te weten hoe het is afgelopen met Paolo. Het is ook een aangrijpend verhaal.

Ik heb het boek 'Het toeval' van Willy Spillebeen gelezen omdat het een redelijk dun boek is, namelijk 93 pagina's en omdat de achterkant mij wel aansprak. Het boek gaat over het jongetje Paolo dat, volgens de kuisvrouw, door de ouders verwaarloosd werd en achtergelaten werd op school. Na een mislukte poging om het jongentje zijn huis te vinden gaat de kuisvrouw ermee naar die politie die het jongentje naar de jeugdrechter bracht. De ouders waren eigenlijk 2 dagen niet thuis en hadden de buurvrouw gevraagd om het Paolo van school op te halen. De buurvrouw had dit vergeten door overlijden van haar vader. De jeugdrechter gelooft dit niet en Paolo moet naar een weeshuis waar hij enkele aanvallen krijgt en sterft.
Ik vond het een moeilijk boek om te begrijpen in het begin. Het ingewikkelde vond ik dat het van het ene personage naar het andere personage gaat, die elk een verschillend verhaal hadden. Er zijn veel personages en zo weet je op het einde van het boek niet meer wie, wie was.
Het was wel spannend waardoor ik elke keer nieuwsgierig was naar wat er erna ging gebeuren waardoor ik het snel uitgelezen had.
Ik heb geen duidelijke protagonisten en antagonisten herkend in het boek, maar ze waren wel allemaal bijfiguren die hun eigen versie van het verhaal vertelden.
Het hoofdpersonage Paolo, heeft eerder een vlak karakter. Hij gedraagt zich het volledige verhaal verlegen en teruggetrokken. Ondanks dat er veel boven het hoofd van Paolo beslist wordt, en niemand vraagt naar zijn gevoelens, verzet hij zich niet wat uiteindelijk zijn dood wordt.
Ik zou dit boek zeker aanraden aan wie van een beetje spanning houd en niet graag boeken leest omdat het niet veel pagina's zijn en het vlot leest.

Noot van de redactie: SPOILER ALERT

Ik heb het boek ‘het toeval’ van Willy Spillebeen gekozen omdat de achterflap me wel aansprak en het een zeer spannend verhaal leek te zijn. Het was namelijk een vlot boek. Zo’n verhaal kunnen we vandaag de dag ook tegenkomen. De auteur geeft dan ook wat kritiek op de maatschappij nu. Daarnaast viel de dikte van het boek, 102 pagina’s ook behoorlijk mee, wat ook direct mijn aandacht trok.
Het begin van het verhaal was zeer moeilijk te volgen. Ik werd namelijk meegesleurd in het midden van het verhaal. In het eerste hoofdstuk had ik geen flauw idee over wat het precies zou gaan. Als je het verhaal leest moet je zeer aandachtig zijn, want er wordt in elk hoofdstuk flashbacks en andere personages gebruikt die elk hun verhaal over Paolo vertellen. Op deze manier heb je verschillende standpunten, men noemt dit een wisselend vertelperspectief. Dat wil zeggen dat je het verhaal met verschillende mensen mee volgt. Je leest dus de gevoelens en de gedachten van meerdere personages. De auteur laat je lang in het ongewisse en dat vind ik er goed aan. Pas op het einde wist ik hoe alles in elkaar zat.

Het boek draait over Paolo, hij is het hoofdpersonage. Hij is een 4- jarige jongetje dat op een vrijdagavond niet wordt afgehaald op school. Jeannine , één van de werksters op school had hem gevonden in de eetzaal. Zij dacht dat ze Paolo zijn ouders kende, want Jeannine beweert dat Paolo verwaarloosd wordt door zijn ouders, waardoor ze hem mee nam naar huis. Uiteindelijk belde Jeannine de politie op, die Paolo dan naar de jeugdrechter bracht. Vervolgens schreef de jeugdrechter dan een brief dat het 4-jarig jongetje naar het weeshuis moest. Uiteindelijk bleek het allemaal een misverstand te zijn en had Jeannine, de poetsvrouw het op de verkeerde ouders. De ouders probeerden dan ook alles te doen om hun kind terug te krijgen, maar dat lukte echter niet. Door dit misverstand is het slecht gelopen met Paolo. Toen hij in het weeshuis was beland, ging het opeens slechter en slechter met hem. Na enige tijd lag hij in het ziekenhuis, dat kwam omdat hij boos werd en hij nadien een soort aanval krijgt. Tevens sterft het jongetje, Paolo in het ziekenhuis. Bovendien kon de moeder er niet mee leven dat haar zoontje er niet meer was en dacht dat het de schuld van de jeugdrechter was. Uit wraak had ze een revolver gekocht met 5 kogels en die ze één voor één door het lichaam van de jeugdrechter schoot.

Tot slot vind ik het echt een goed en vlot boek. Ik raad dit boek zeker aan, aan mensen die niet graag lezen en die van realistische en aangrijpende verhalen houden.

Het boek ‘Het toeval’ sprak mij meteen aan door de kaft en de samenvatting op de achterkant van het boek overtuigde mij zelfs meer.
Toen ik begon te lezen vond ik het al zeer moeilijk om te volgen, je komt terecht in het midden van een verhaal, in dit geval in een rechtbank en verschillende mensen doen hun verhaal over het jongetje Paolo. Alles draait rond Paola, het hoofdpersonage, hij is een 4-jarig jongetje die op een vrijdagmiddag niet werd opgehaald door zijn buurvrouw. Vanaf dan gaat er heel veel mis, als lezer is dit frustrerend. Paola beland bij de jeugdrechter, de politie, een instelling,.. en dit allemaal door een misverstand. Ze dachten dat Paolo verwaarloosd werd door zijn ouders, maar dit is niet waar en nu moeten de ouders vechten om hun kleine jongen terug te krijgen.
Persoonlijk vind ik dat er te veel toevalligheden zijn. Ik moest echt wennen aan de manier van schrijven en hoe de auteur het verhaal had gestructureerd. Dit lag vooral aan het feit dat er heel veel verschillende personages waren. Ik lees graag een boek waar ik niet te veel moet nadenken, ter ontspanning, maar bij dit boek moet je ten alle tijden geconcentreerd zijn. Bij elk hoofdstuk vertelt er een ander personage over de gebeurtenissen rond Paolo, zo heb je verschillende standpunten, men noemt dit een wisselend vertelperspectief. Dit wil zeggen dat je in het verhaal met verschillende mensen meekijkt. Je leest dus de gevoelens en gedachten van meerdere personages. Alle verhalen zijn op een of andere manier verbonden met elkaar. Pas bij de laatste bladzijden kom je te weten hoe alles in elkaar zit, ze laten je lang in het ongewisse.
Wat ik goed vond aan het boek was dat het in het dagelijkse leven ook kan gebeuren en dat je heel nieuwsgierig word over wat er met het jongetje zal gebeuren. Het boek toont aan dat door 1 klein misverstand, iets helemaal verkeerd kan lopen. De auteur gaf volgens mij in dit boek wat kritiek op de maatschappij van nu. Ook werd alles beslist door volwassenen die eigenlijk het fijne niet wisten van de zaak en niemand hield rekening met de jongen. Wat ik dan weer minder goed vond was dat het een zeer kort boek was terwijl er heel veel gebeurde, ik had liever gezien dat hij de personages nog meer verduidelijkte. Persoonlijk denk ik dat je meer uit het verhaal kon halen en had ik het in een ander vertelperspectief gezet.
Dus ik besluit dat dit een goed boek is voor lezers met wat meer ervaring. Het is zeker een aanrader voor mensen die graag mysterieuze boeken lezen met drama.

Ik heb het boek ‘Het toeval’ van Willy Spillebeen gekozen op basis van de dikte van het boek en op basis van de cover die mij heel erg aansprak. De auteur slaagde erin om spanning in het verhaal op te roepen, waardoor ik telkens nieuwsgierig was naar het vervolg, en het boek in twee dagen uitlas.

Het boek gaat over de protagonist Paolo, een jongen van vier jaar, die op een dag niet opgehaald wordt van school. De schoonmaakster ontfermt zich over hem. De volgende dag komt hij terecht bij de politie, de harteloze jeugdrechter, en tot slot, in het opvangtehuis Spes Nostra. Het kind kwam daar terecht, omdat iedereen ervan uitging dat het kind gewoon vergeten werd door de ouders en zodus mishandeld werd. Uiteindelijk leek dat de ouders gevraagd hadden aan de buurvrouw om Paolo op te halen, en dat de buurvrouw het vergeten was door het plotse overlijden van haar vader. Op het einde van het verhaal overlijdt het kind in het opvangtehuis.
De titel van het boek ‘ Het toeval’ vind ik goed gekozen omdat er inderdaad tijdens het verhaal verschillende toevalligheden gebeuren.

Elk hoofdstuk in het boek begint met een flashforward, een getuigenverklaring van een personage in een rechtzaak. Bij het begin van elk nieuw hoofstuk had ik het moeilijk om me in te leven in de verschillende personages. Het duurde telkens een tijdje vooraleer ik kon volgen in het verhaal. Er zijn heel veel nevenpersonages waardoor ik verder in het verhaal de namen en functie van de personages vergat, en ze terug moest opzoeken.
In het verhaal heb ik geen protagonist en tritagonist opgemerkt. Het boek bestaat eerder uit een geheel van nevenfiguren die een evenwaardige functie hebben.

Het hoofdpersonage Paolo, heeft eerder een vlak karakter. Hij gedraagt zich gedurende heel het verhaal verlegen en teruggetrokken. Ondanks dat er veel boven het hoofd van Paolo beslist wordt, en niemand vraagt naar zijn gevoelens, verzet hij zich niet.

Ik vind ‘Het toeval’ een heel mooi en boeiend boek met een goed gekozen titel omdat het een realistsich en aangrijpend verhaal is. Vooral ook omdat het over een hel jong kind gaat. Het boek is zeker een aanrader voor mensen die van spannende verhalen houden.

Ik vindt het boek van 'toeval' van Willy Spillebeen een machtig boek. Het is niet langdradig, er zit structuur en daarom vond ik dit zo een goed boek. In de bib wou ik eigenlijk voor het dunste boekje gaan omdat ik niet zo graag lees, dus dit boek was geschikt, het had maar 102 pagina's. Ik las de flaptekst in de bib zelf (om zeker niet een saai, en voor mij oninteressant boek mee te hebben) en daarin stond dat het boek een beetje de kenmerken heeft van een detective-verhaal en dat vond ik eigenlijk wel belangrijk. Ik ben iemand die graag detective-verhalen leest. In het begin kon ik niet echt volgen want ik kon moeilijk opmaken uit de tekst welk vertelperspectief het was, maar toen ik voorbij het eerste hoofdstuk was zat ik al rap aan de helft. In 3 dagen was mijn boek al uitgelezen. Ik zei al dat ik in het begin van het boek niet zo goed mee was omdat er zeer veel informatie staat in verschillende vertelperspectieven en met veel personages maar al snel had ik door dat er verder in het hoofdstuk alles duidelijk werd. De protagonist van het hele verhaal is duidelijk Paolo, rond hem draait het verhaal. Er zijn veel bijfiguren maar Gerda, Jeannine, Rino zijn er enkele van. Ik vind het goed dat er in het hele verhaal zeer weinig sprake is van flashback of flashforward omdat ik daar persoonlijk niet zo een grote liefhebber van ben. Het verteltempo van het verhaal is een tijdsversnelling dat wil zeggen dat vertelde tijd groter is dan de vertel tijd. Ikzelf had maar meer naar het einde toe door dat het hele gebeuren zich had afgespeeld in 4 à 5 dagen, terwijl ik het boek heb uitgelezen in 3 dagen. Doorheen het verhaal kom je eigenlijk in contact met spanning, inhoudelijke spanning. Je moet eigenlijk het boek uitlezen om te weten te komen of Paolo nog terecht gaat komen bij zijn ouders ja of nee en hoe zijn leven verder zal verlopen. Ik zat allesins met vragen toen ik telkens stopte met lezen, ik vroeg me telkens af wat er in het volgende hoofdstuk zou gebeuren. Ik zat in spanning te wachten op het einde en daarom vind ik dit zo een goed boek. Het maakt je nieuwsgierig van begin tot einde, het is een redelijk makkelijk te lezen boek (ik heb al makkelijkere gelezen), en het verhaal is subliem.

Het verhaal begint in een rechtzaal.
Paolo, een jongen van 4 jaar oud wordt achtergelaten in de eetzaal van de Sint- Jozefschool. Hij wordt opgemerkt door de poetsvrouw, Jeannine. De ouders Filiep en Marina hebben met de buurvrouw Marian afgesproken om hem op te halen. Marian vergeet Paolo omdat haar vader gestorven is.
Jeannine wil samen met met Paolo de weg naar zijn huis gaan zoeken maar ze vinden het niet. Ze gaan dan maar naar de politie. De politie stuurt hem naar de jeugdrechter.
De jeugdrechter stuurt Paolo naar de instelling Spes nostra. Paolo krijgt daar epilepsieaanvallen (de schrijver zegt tegen epilepsieaanval toeval).
Filiep vertelt aan Yvan, een journalist zijn verhaal. De journalist glipt in de instelling binnen en trekt foto’s van Paolo terwijl hij verdriet heeft. Het verhaal komt in alle kranten te staan met de kop: “EEN KIND IS OOK MAAR EEN HOND!”.
De ouders gaan een paar dagen later binnen in Spes nostra. De directrice zegt dat ze Paolo niet mee mogen nemen naar huis. Daarna komt de politie omdat ze niet luisteren.
Paolo sterft aan een epilepsieaanval.
Marina schiet de jeugdrechter dood.

Toen ik de achterkant van het boek las, sprak het me direct aan. Ik zag dat er spanning, drama en ook een stuk werkelijkheid in voor kwam, het zijn thema’s die ik graag lees. Vooral de thema’s drama en werkelijkheid. Je kan je er in inleven en de gevoelens van de verschillende personages meevoelen.
Het boek ‘Het Toeval’ van de auteur Willy Spillebeen was in het algemeen een mooi, maar ingewikkeld boek. Lezen doe je automatisch in een stille ruimte, bij dit boek is dit zeker ook aan te raden. Het verhaal bestaat namelijk uit veel personages; die allemaal getuigen in de rechtszaak. In het boek zie je dan ook om de beurt wie wat zegt en wat zijn/ haar functie en betrokkenheid is bij de zaak. Het ingewikkelde aan het verhaal is dat het van de ene personage naar de andere gaat, elk met een verschillende mening en/of verhaal. Zo was het soms moeilijk om te volgen en na te gaan wie de persoon was.
Door de vele meningen van de verschillende personages in het verhaal, is het verhaal in grote lijnen in het ik-perspectief geschreven, het hij- of zij-perspectief komt ook aan bod. In het verhaal was er ook een verteller aanwezig.
Het thema van het boek is op sommige momenten zeer aangrijpend. Je gaat gaan nadenken hoe het mogelijk is dat er zo iets kan gebeuren met een jongetje van vier jaar. Het vechten van de ouders om hun zoontje terug te willen raakt je enorm bij het lezen van het boek. Het zijn gedachten die je in de werkelijkheid ook kunt voelen en denken. Het boek is een mooi voorbeeld van kinderverwaarlozing. Zo zit er ook spanning doorheen het verhaal, verschillende emoties komen zeker in je op bij het lezen van dit boek.
Wil je een dun, maar toch spannend en aangrijpend boek? Dan is dit boek een echte aanrader.

Ik vind ‘Het toeval’ van Willy Spillebeen zeer interessant. Ik las het boek op enkele dagen uit, er zaten spannende gebeurtenissen in waardoor ik lange teksten na elkaar doorlas. Ik las de flap en het leek me een eenvoudig verhaal over hoe een kind naar vele plaatsen werd gebracht omdat zijn ouders hem niet waren komen halen na school.

Maar toen ik begon te lezen dacht ik heel anders. Het was veel minder vlot om te lezen dan ik had verwacht. In elk hoofdstuk waren het een aantal mensen die getuige waren bij de bewuste avond die aan het woord kwamen. Ze vertelden elk wat er precies gebeurd was en gaven hun persoonlijke mening. Maar voor het deel waar het kind hun pad kruist wordt er eerst gedetailleerd gepraat over wat er vooraf gebeurde bij die personen thuis. Dit duurde soms zolang dat ik het niet meer snapte wat er precies gebeurde.

Er waren zoveel mensen die getuigde en al die namen brachten me af en toe in de war. Sommige personages werden zelf niet bij naam genoemd. Die werden gekenmerkt als ‘de vrouw van…’ hierdoor werd het moeilijk om je in te leven in het verhaal.

Het hele verhaal ging over het feit dat onze maatschappij niet meer nadenkt over het kwetsen van mensen hun gevoelens. Ze doen alles strikt volgens de regels. Ik was geschokt toen bleek dat de biologische ouders niet zomaar hun kind mochten meenemen. Wie kan weigeren een kind bij zijn ouders te laten? De mensen die hem al die tijd hebben opgevoed? Ik kan me niet voorstellen hoe het voor dat kind geweest moest zijn. Al die vreemde mensen die je allemaal vragen stellen terwijl je zelf gewoon naar huis wilt, naar je mama en papa.

Ik vond het een zeer mooi boek maar het was iets te moeilijk qua niveau voor me.

Het boek ' Het Toeval ' van Willy Spillebeen laat ons meekijken in het leven van een gewoon gezin. Wanneer Paolo op een vrijdagavond achtergelaten wordt of beter vergeten wordt op school begint het hele verhaal. De poetsvrouw vond Paolo onder een klein tafeltje in een zaaltje en de werkster dacht meteen dat dit om kinderverwaarlozing ging. Ze had het mis, de ouders van Paolo hadden een afspraak met de buurvrouw, maar de buurvrouw had zich niet aan de afspraak gehouden. Na een lange discussie gaan de buurvrouw en de ouders op zoek naar Paolo, dit was geen makkelijke klus! Ze troffen Paolo aan in een weeshuis, Spes Nostra genaamd. Daar kregen ze hun zoontje niet zomaar mee. Er werd politie bijgehaald maar dat was tevergeefs de moeite niet waard. Alles duidde op kinderverwaarlozing. De vader van Paolo laat het er niet bij en roept zijn kennissen bij de krant erbij en laat een artikel publiceren om wat begrip te verkrijgen. Bij het lezen van de eerste pagina's had ik het wat moeilijk omdat er veel namen vermeld werden maar naar einde toe van het boek werd het echt aangrijpend. Het boek heeft me op een of andere manier geraakt omdat het een zeer realistisch verhaal is. Het kan iedereen jammer genoeg overkomen. De titel van het boek heeft voor mij een dubbele betekenis. Enerzijds is het een toeval dat Paolo niet van school werd gehaald omdat de buurvrouw hun afspraak vergeten was en anderzijds krijgt de kleine Paolo toevallen in het weeshuis, waarbij de laatste hem fataal geworden is. Bij het lezen van de laatste 20 pagina's werd ik echt meegetrokken in het boek. Ik kon niet meer ophouden met lezen. Het raakte me toen Paolo stierf aan zijn toeval. De moeder kon er niet mee leven dat haar zoontje er niet meer was en dacht dat het de schuld van de jeugdrechter was. Uit wraak had ze een revolver gekocht met 5 kogels en die één voor één door het lichaam van de jeugdrechter gekatapulteerd. Ik ben absoluut geen goede lezer maar wie houd van realistische en makkelijke te lezen verhalen, dan is dit zeker een boek die ik jullie aanraadt !

Het boek "Het toeval" geschreven door Willy Spillebeen vertelde ons over de vierjarige Pablo die op een dag vergeten werd op school. Iedereen in zijn omgeving zoals de poetsvrouw op school dacht dat het om kinderverwaarlozing ging, maar dit bleek een misverstand te zijn. De ouders van Paolo hadden een afspraak met de buurvrouw dat zij de jongen vrijdagavond zou afhalen. Zij houdt zich echter niet aan de afspraak en vergeet de jongen omdat haar vader een tijdje na een hartaanval overlijdt. Na een lange zoektocht proberen Pablo’s ouders en de buurvrouw de kleine jongen terug te vinden, maar dit gebeurt niet vlekkeloos..

Als eerste vond ik “Het toeval” een aangrijpend en realistisch verhaal. Dit omdat het ons een mooie kijk gaf op kinderverwaarlozing en hoe alles kan veranderen door misverstanden of door dom toeval. Bovendien is de titel dus ook vanzelfsprekend en heel goed gevonden. Eigenlijk is in één woord de totale kern van het verhaal samengevat. Vervolgens nam ik een boek met weinig pagina’s omdat ik geen boekenfreak ben. Ik dacht dat ik het zo ook sneller kon uitlezen, maar dit bleek niet zo te zijn. Op sommige momenten vond ik het boek erg verwarrend. Zeker omdat ze je van de ene situatie naar de andere sleuren. Ik vond het ook niet echt ontspannend om te lezen omdat je er je hoofd erg moest bijhouden. De reden hiervan is dat de auteur steeds wisselt van vertelperspectief, plaats en tijd door middel van flashbacks en flashforwards. Het verhaal wordt chronologisch verteld, maar wordt ook vaak onderbroken door te grijpen naar gebeurtenissen die zich in het verleden afspelen. In het verhaal kwamen we bijvoorbeeld wat meer te weten over het verleden van de buurvrouw of jeugdrechter. Ook las ik in andere commentaren dat er soms vooruitgelopen werd op gebeurtenissen en dit later kleine stukjes tekst getuigenissen bleken te zijn die plaatsvonden in de rechtbank. Dit is me eigenlijk helemaal niet opgevallen. Daarnaast vind ik dat het boek wel een groot inlevingsvermogen met zich meedraagt. Dit omdat de auteur telkens de verschillende personages in het boek aan het woord laat. Daarom spreken we dus van een ik-perspectief of ik-vertelstandpunt. Doorheen de verschillende hoofdstukken beleven we de gebeurtenissen door de ogen van de belangrijkste figuren in het boek. De ik-verteller kent hierbij alleen zijn eigen gevoelens en gedachten van buitenuit. De personages die onder andere aan het woord gelaten worden zijn de moeder en vader van Pablo. Wanneer de moeder bijvoorbeeld in een bepaald hoofdstuk als ik-verteller aan het woord gelaten werd, kon ik me meer inleven in haar opvattingen en gevoelens over het misverstand. Op een bepaald moment in het verhaal ging ze haar zoontje bezoeken in het instituut terwijl dit eigenlijk niet mocht. Ze had verwacht dat Pablo in haar armen zou springen van blijdschap, maar dit gebeurde helemaal niet. In dit stuk werden al de gevoelens die in de moeder naar bovenkwamen heel letterlijk en gedetailleerd beschreven waardoor ik me volledig in haar plaats kon stellen. Dit maakte het natuurlijk ook leuker om te lezen.

Tenslotte wil ik als mening meegeven dat “Het toeval” zeker een aanrader is om te lezen voor mensen die zich willen verdiepen in toevalligheden zoals je kind ‘vergeten’ op school. Het is niet omdat het een dun boek is dat je er je aandacht niet moet bijhouden want dit moet je bij dit boek zeker doen.

Bij de eerste stap van een boek kiezen lees je natuurlijk de achterkant, zoals ik dit eerder voor een boekopdracht Nederlands deed las ik ook dit keer alle achterflappen. 'Het toeval' van Willy Spillebeen sprak me enorm aan.
Toen ik uiteindelijk in de vakantie begon met lezen, was het een zeer moeilijk te volgen boek. Je begint met een mooie inleiding over Pablo en dan kom je in het verhaal terecht dat hij in een hoekje verborgen zit op school, de schoonmaakster hem vindt, maar vanaf dan krijg je verklaringen van verschillende soorten mensen die je nog niet hebt leren kennen in het verhaal en weet je echt niet wat je ervan moet denken en heb je geen verklaring voor het rare begin, naar mate je verder leest wordt alles beetje bij beetje duidelijk, maar toch kon dit boek me niet meer overtuigen.
Het is een heel verwarrend boek, je wordt van de ene situatie naar de andere gesleurd en moet rap linken leggen. Dit vind ik als lezer moeilijk en bij het lezen van een van de recensies hier onder ben ik niet alleen, meer mensen hebben het er moeilijk mee om hun aandacht er bij te houden. Daarom vond ik het niet zo een geschikt boek voor mezelf en ook niet voor mensen die een boek lezen om te ontspannen.
Het boek geeft wel een mooie kijk op kinderverwaarlozing en hoe alles kan veranderen door misverstanden of door dom toeval, de titel is dus heel mooi gevonden en sluit goed aan bij het thema. De onnauwkeurigheid van mensen wordt ook mooi weergegeven, Jeannine verwarde de ouders van Pablo met een ander koppel en dat zou de dag van vandaag toch niet meer mogen gebeuren, toch zijn mensen soms nog te onnauwkeurig en als je dit boek gelezen hebt, dan ga je er wel over nadenken.
De verhaallijn is zeker de moeite en dus is het boek ook een aanrader om te lezen.

'Het toeval’ is een aangrijpend verhaal dat je laat nadenken over de gebeurtenissen die je leest. Het is een soort van aaneenschakeling van misverstanden, maar de gevolgen hiervan zijn wel zeer groot.
De Ellende begint allemaal in de refter van het schoolgebouw als de kleine Paolo (4 jaar) op een vrijdagmiddag niet wordt afgehaald van school, hierna loopt alles verkeerd. Het boek grijpt je niet meteen aan maar eenmaal dit wel gebeurt, kan je onmogelijk nog stoppen met lezen. Ook mensen die niet houden van boeken lezen worden aangezet en zullen dit boek niet aan de kant kunnen laten liggen. De spanning bouwt zich alsmaar meer op waardoor je gewoon niet kan stoppen met lezen. Dit komt deels doordat de schrijver de verschillende personages afwisselend aan het woord laat (ieder hoofdstuk lees je het verhaal van een ander personage). Zo kom je vele dingen te weten vanuit verschillende standpunten, alle personages op zich bepalen elk voor een stuk het noodlot van Paolo. Doordat Paolo nog zo klein is ondergaat hij de gebeurtenissen machteloos, dus moet hij wel afhankelijk zijn van wat de anderen in zijn plaats beslissen. Telkens je denkt dat er niks meer kan mislopen, gebeurt er weer iets waardoor Paolo in een heel andere situatie terechtkomt. Het verhaal is enorm aangrijpend en op bepaalde momenten is het best wel even slikken. Doordat het thema van het boek wel min of meer recent is (kindermishandeling/verwaarlozing) en meer en meer in de media en dergelijke aan bod komt, spreekt het ook extra aan. Woede, wraak en onwetendheid zijn kenmerken die in het boek zeer duidelijk en meerdere malen aan bod komen (Bijv: toen de moeder van Paolo de jeugdrechter woedend neerschoot.) De rechtszaal is een heel belangrijke plaats die in elke hoofdstuk terugkeert, verder speel het verhaal zich af op plaatsen waar je je niet meteen comfortabel zou voelen: het politiebureau, opvangtehuis, ziekenhuis,… Ook wanneer je het boek niet aan het lezen bent, schiet het onverwachts wel eens door je hoofd. Je wordt volledig meegesleept in het verhaal van Paolo en ook het dramatische einde zorgt ervoor dat je het boek niet snel uit je gedachten krijgt.

Het boek ‘Het toeval’ heb ik graag gelezen. Het is een aangrijpend boek. In het begin is het een beetje ingewikkeld omdat je nog niet goed weet over wat het precies gaat. Het wordt ook in verschillende standpunten geschreven met het ik-perspecief en dat vind ik leuk om te lezen. Zo weet je iedereen zijn gedacht over het misverstand en hoe zijzelf het misverstand beleefd hebben. Het gaat over een jongentje Paolo van 4 jaar dat vergeten wordt door zijn ouders denkt iedereen. De werkster van de school heeft het achtergelaten jongentje gevonden. Ze denkt dat Paolo het probleemkind is van de school wiens ouders niet naar hem omkijken. Later blijkt dat het niet om dat jongentje gaat maar om een kind dat wel veel liefde krijgt van zijn ouders. De werkster wilt het kind naar zijn huis brengen maar ze raken de weg kwijt. Ze besluit er mee naar de politie te gaan. De politie weet er ook geen raad mee dus gaan ze naar de jeugdrechter thuis die het kind laat plaatsen in een instituut, een soort van weeshuis omdat hij denkt dat het om kinderverwaarlozing gaat. Het kind is daar heel ongelukkig en krijgt een aanval. Dit was reeds allemaal een groot misverstand. De echte ouders van Paolo waren 2 dagen weg en hadden de buurvrouw gevraagd voor het kind te zorgen. Zij was Paolo van school vergeten halen omdat haar vader gestorven was en er heel erg mee in zat, daardoor was ze het helemaal vergeten. De ouders van Paolo doen er alles aan hun kind terug te mogen meenemen naar huis maar te vergeefs. De jeugdrechter laat het niet toe omdat hij er niet van overtuigd is dat het een misverstand is maar denkt toch dat het kinderverwaarlozing is. Het kind zal helaas nooit terug thuis komen. In het instituut kreeg het weer een aanval en overleeft die niet. De moeder van het kind heeft uiteindelijk de jeugdrechter neergeschoten, uit woede en machteloosheid omdat hij haar kind niet wou vrijlaten. Iedereen dacht aan zichzelf, maar ze moesten juist aan het kind denken, maar dat deden ze niet. Het boek is vlot te lezen en spannend tot de laatste moment.

‘Het toeval’ van Willy Spillebeen is spannend boek met een zeer aangrijpend einde. In het begin wou ik nog een ander boek gaan kiezen omdat ik het heel ingewikkeld vond. Dit komt omdat de auteur wisselt van vertelperspectief, plaats en tijd door middel van flashback en flashforward.
Het verhaal is chronologisch verteld. Deze chronologie wordt echter onderbroken door te grijpen naar vroegere gebeurtenissen zoals de journalist waarvan we zijn verleden te weten komen. Er wordt veel vooruitgelopen op de gebeurtenissen door middel van de kleine stukjes vooruitwijzingen of flashforward’s. Enkele pagina’s later blijkt al snel dat deze kleine stukjes tekst getuigenissen zijn die plaatsvinden in de rechtbank. Ik heb volgehouden en naarmate het verhaal evolueerde was ik helemaal mee en had ik me in het verhaal geplaatst. Ik wou dan natuurlijk zo snel mogelijk de afloop kennen. Het verhaal kent een hoog tempo omdat de verteltijd (enkele dagen) korter is dan de vertelde tijd (enkele maanden).
De auteur vertelt hoe het vierjarig jongetje Paolo in het tehuis Spes Nostra verzeild geraakt. De ouders van Paolo hadden een afspraak met de buurvrouw dat zij hem vrijdagavond zou afhalen. Zij houdt zich echter niet aan de afspraak en vergeet de jongen omdat haar vader een tijdje na een hartaanval overlijdt. De werkster die de vierjarige jongen vindt probeert hem naar huis te brengen maar door nog enkele ‘toevalligheden’ belandt Paolo in het tehuis. Zo zie je maar hoe het kan verlopen wanneer er één iets misloopt. Wanneer de ouders dit ontdekken willen ze kost wat kost hun zoontje terug. Het is een zeer aangrijpend boek omdat het niet geschreven is zoals een sprookje en misschien niet alles altijd een ‘happy end’ heeft.
Hoe dit allemaal precies verloopt en afloopt zal ik nog niet verklappen maar moeten jullie zelf maar achter komen. Ten slotte zou ik dit boek aan iedere lezer willen aanraden die van mysterie houdt en de detective in zichzelf naar boven wil laten komen. Ook de mensen die niet graag lezen komen hiervoor in aanmerking omdat het een dun boek is dat heel vlot leest. Een echte aanrader dus!

Ik heb het boek ‘Het toeval’ van Willy Spillebeen gelezen. Mijn keuze voor dit boek was het aantal pagina’s dat het boek bevat, namelijk 93 pagina’s.
Het is een realistisch boek over de maatschappij. Je kunt je gemakkelijk inleven in het verhaal en in de personages.
Doorheen het boek komen er ook verschillende personages aan het bod. Telkens is er dus een ander vertelperspectief. Bij het lezen is het dus belangrijk dat je aandachtig bent om het verhaal te kunnen volgen.
Het boek begint in de rechtbank, waardoor de eerste pagina’s moeilijk te volgen zijn. Je weet in het begin niet waartoe dit leidt. Ieder ander hoofdstuk van het boek begint ook in de rechtbank.
Een vierjarige jongen, Paolo wordt op een doordeweekse dag niet opgehaald door zijn ouders. De poetsvrouw van de school vindt Paolo in de refter. Jeannine, de poetsvrouw dacht dat de jongen verwaarloosd werd en bracht de jongen mee naar huis. Uiteindelijk kwam de jeugdrechter om de jongen in een weeshuis te plaatsen. Toen Paolo in het weeshuis terecht kwam, ging het steeds slechter met hem. Na enige tijd is hij is het ziekenhuis terecht gekomen door een aanval. Het betert niet met Paolo en hij sterft in het ziekenhuis. De moeder van Paolo, Marina neemt wraak op de jeugdrechter die Paolo in het weeshuis heeft geplaatst. Marina gaat naar het huis waar de jeugdrechter woont, ze lost vijf kogels op de jeugdrechter.
In het begin had ik moeite om verder te lezen in het boek, omdat ik het maar saai vond. Maar eens je verder in het boek zat, ongeveer halverwege, begon het steeds spannender te worden en wou je verder lezen. Dan kon ik gemakkelijk het boek uitlezen. In het begin moet je wel je aandacht erbij houden omdat je anders niet mee bent met het verhaal. Eens je daarin mee bent is het een vlot boek om te lezen. Het is geen boek waarbij je sommige alinea’s opnieuw moet lezen, om het te begrijpen. Het is een aanrader voor wie graag een kort, maar boeiend boek leest.

Ik heb het boek ‘Het toeval’ van Willy Spillebeen gelezen. Ik vond het een mooi en spannend boek. Het was zeer aangrijpend op het einde.
Het gaat over een jongentje van 4 jaar dat Paolo heet. Op een vrijdagavond wordt Paolo niet afgehaald door zijn ouders. Eén van de werksters op school, Jeannine vond Paolo in de eetzaal. Zij dacht Paolo zijn ouders te kennen en beweerde dat het kind verwaarloosd werd door zijn ouders waardoor ze hem uiteindelijk naar de politie bracht. Al snel kwam er een jeugdrechter bij te pas die een aanbevelingsbrief schreef voor de jongen naar een weeshuis te brengen. Uiteindelijk bleek alles een misverstand te zijn en had Jeannine het op de verkeerde ouders. Maar door dit misverstand is het allemaal fout gelopen. Eenmaal Paolo aangekomen was in het weeshuis ging het alleen maar slechter. De ouders deden er alles aan om het kind terug te krijgen, maar dat lukten hun echter niet. Het ging bergafwaarts met de jongen waardoor hij na een tijdje in het ziekenhuis belandde. Hij was namelijk boos geworden en kreeg een soort aanval. Paolo sterft in het ziekenhuis, we hebben geen redenen gevonden.
In het begin vond ik het boek nogal ingewikkeld omdat het allemaal begon in een rechtbank. Ook de plotse veranderingen van de personages waren in het begin moeilijk om het verhaal te volgen. Maar nadat ik begon verder te lezen werd het allemaal duidelijker. Het verhaal wordt in verschillende standpunten geschreven. Doordat elke personage aan bot komt in het verhaal zie je ook telkens dat het vanuit een ander perspectief verteld wordt.
In het boek zat er veel spanning, het was ook zeer aangrijpend nadat de jongen gestorven was. Bovendien is het boek heel vlot te lezen. Ik raad het boek aan bij mensen die minder graag lezen. Want ik zelf lees ook niet zo graag, maar dit boek vond ik toch de moeite waard!

Het eerste boek uit de reeks van drie boeken die we moeten lezen dit jaar is voor mij "Het toeval" van Willy Spillebeen geworden. Ik vond het een vrij goed boek, maar ingewikkeld. Door het feit dat verschillende personen hun verhaal geven en die verhalen niet overeenstemden. Toen ik begon met lezen en toen ik de eerste pagina's gelezen had, dacht ik dat het een saai boek ging worden. Er werd veel uitgelegd en het had een zeer traag verteltempo. Maar het heeft me verrast hoe spannend het was op het einde. Langzamerhand begin je meer en meer te begrijpen hoe het verhaal in elkaar zit en de puzzelstukjes vallen samen. Het doet je nadenken over hoe goed we het zelf niet hebben thuis. Je kan je zeer goed inleven in de personages, hoe de ouders hun kind verliezen, hoe de moeder zich voelde tegenover de rechter.
Het verhaal gaat over de kleine Paolo, die op een vrijdagavond niet opgehaald wordt van school. Dit kwam doordat de ouders aan de buurvrouw gevraagd hadden om Paolo op te halen na schooltijd, maar dit was ze vergeten omdat haar vader die dag overleden was. Jeaninne vond Paolo ’s avond in de eetzaal, ze dacht dat het kind verwaarloost werd en bracht hem naar de jeugdrechter, die door zijn vrouw al slechtgezind liep. De jeugdrechter plaatste hem daardoor snel in het weeshuis.
In het weeshuis werden verschillende vragen aan Paolo gesteld door 2 vrouwen. De vragen werden Paolo teveel, hij begon kwaad te worden en stuiptrekkingen te krijgen. Een van de vrouwen gooide een koude emmer water over Paolo en zei dat hij moest gaan slapen. Paolo kreeg nog heel wat toevallen en toen de ouders (die van niks wisten) geïnformeerd waren, was het al te laat. Paolo was niet meer te redden. De moeder verloor haar controle en ze schoot de jeugdrechter neer.

‘Het Toeval’ gaat over een vierjarig jongentje, Paolo. Op een doordeweekse vrijdagavond werd Paolo niet afgehaald van school. In normale omstandigheden komen zijn ouders om hem maar deze keer konden ze niet. Daarom hadden ze aan de buurvrouw gevraagd als zij hem wou gaan afhalen, zij ging dit doen maar doordat haar vader dezelfde dag gestorven was en ze daardoor enorm in de war was, was ze Paolo vergeten ophalen. Jeannine merkte Paolo op in de eetzaal en verwarde hem onbewust met een ander jongentje. Doordat ze hem niet naar huis kon brengen omdat ze de ouders niet wist wonen, bracht ze hem naar de politie. De politie besloot om met Paolo naar de jeugdrechter te gaan omdat Jeannine had gezegd dat Paolo verwaarloosd werd thuis. Doordat ze Paolo’s ouders verwisselde met een ander paar ouders, ging het om een misverstand. Door persoonlijke problemen had de jeugdrechter vlug een aanbevelingsbrief geschreven aan het weeshuis Spes Nostra. Als Paolo aangekomen was in het weeshuis, werd hij kwaad omdat één van de verpleegsters vervelende vragen stelde. Hij wond zich op, viel van zijn stoel, kreeg stuiptrekkingen en hij kreeg ook allemaal schuim op zijn mond. Hierop reageerde de verpleegster door een emmer koud water over hem te gieten. De ochtend daarna ontdekten de ouders van Paolo dat hij verdwenen was. Ze waren woedend en gingen opzoek achter Paolo. Ze waren woedend als ze wist wat hij allemaal had meegemaakt. Als zijn ouders hem terug mee wouden nemen naar huis, probeerden sommigen daar een stokje voor te steken, ze dachten enkel aan hun eigen functie en niet aan de gevoelens van Paolo zelf. Ze hebben enorm gestreden om hun zoontje terug te krijgen. Paolo was door een paar erge toevallen in het ziekenhuis beland. Ze konden hem niet meer redden. Paolo’s mama wou wraak nemen op de jeugdrechter die de jongen geplaatst had en loste enkele kogels op hem.

Ik heb het boek 'Het toeval' van Willy Spillebeen gelezen. Ik heb dit boek gelezen omdat het een dun en aanspreekbaar boek leek.
In het begin van het boek wist ik even niet waar ik aan begon. Het was erg onduidelijk waardoor ik het eerste stuk tweemaal moest lezen, om te begrijpen waar het over ging. Het gaf me zeker niet het gevoel om verder te lezen. Ik heb al mijn moed samengeraapt en toch verder gelezen. Ik wist dat het boek ging over misdaad maar het duurde een tijdje voor ik het door had. Bij het begin van een nieuw hoofdstuk moest je telkens opnieuw denken. Het gaat telkens over iets nieuws. Het boek is niet spannend maar ze slepen je wel mee in het verhaal. Je weet niet hoe het zal eindigen dus je kan zelf je fantasie laten werken. Je wilt op een bepaald moment weten hoe het verhaal zal aflopen, waardoor je blijft lezen. Verder in het verhaal zijn er bepaalde personages waarbij je je afvraagt waarom ze vernoemd worden. Op het einde blijken ze niets met het verhaal te maken hebben. Het verhaal wordt verteld in het verleden waardoor de personages zelf meer weten dan jij zelf, dit heet flashback. Het boek lijkt wel gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Het boek bevat geen moeilijke woorden waardoor je makkelijk en vlot kunt lezen. Het is wel aan te raden om je op een plek te zetten waar je niemand kan zien of horen. Het boek vraagt naar concentratie.
Als ik opnieuw zou mogen kiezen dan verkies ik toch een dikker boek. Ik heb het mezelf gemakkelijk gemaakt om een dun boek te kiezen maar dat blijkt geen slimme keuze te zijn. Zelf ben ik geen lezer maar toch ben ik tevreden dat ik het boek gelezen heb. Ik raad het boek zeker aan bij mensen die graag mysterieuze verhalen lezen. Ook voor mensen die niet graag dikke boeken lezen, of niet graag lezen is dit zeker een aanrader.

Toen ik de achterflap had gelezen, sprak het boek mij onmiddellijk aan. Ze geven je veel informatie maar eigenlijk ook niet, je krijgt de kans om te fantaseren over wat het boek precies zou gaan.
Om het even kort weer te geven waarover het boek gaat: het verhaal gaat over het vierjarig jongentje Paolo. Het begint op een vrijdagmiddag toen hij niet van school wordt afgehaald door zijn ouders. Zijn ouders hadden namelijk gevraagd aan de buurvrouw om Paolo van school te halen. Maar ze was dit helemaal vergeten omdat haar vader gestorven was die dag. Toen de ouders wisten waar hun zoontje was, wouden ze hem meenemen. Maar dit mocht niet, toen begon ‘het gevecht’ pas.

Toen ik het boek begon te lezen, voldeed het boek niet aan mijn verwachtingen. De eerste pagina’s, hoofdstukken waren heel ingewikkeld. In het boek wordt vanaf het begin gebruik gemaakt van dialogen. En dit was heel onduidelijk in het begin. Je wordt als het ware in het verhaal gesmeten. En je begrijpt er niks van, er komen tal van mensen aanbod en je weet niet precies wie ze zijn en welke functie ze in het verhaal hebben. Daardoor lijkt het alsof ieder hoofdstuk over een ander personage gaat. Pas op het einde begon ik in te zien wie wie was en begon ik het verhaal beetje bij beetje te begrijpen. Het boek begon dus met gesprekken in de rechtszaak. Ik vond dat de auteur het boek spannender moest maken, pas op het einde begon de spanning toen Paolo in het ziekenhuis lag. Het was misschien zijn bedoeling om weinig aanwijzingen te geven hoe het zou aflopen en zelf de kans zou hebben om te fantaseren. Ik vond dat hij meer inbreng moest gegeven hebben in het boek. En niet onze eigen fantasie bijna hele tijd moeten gebruiken. Ik had niet de drang om het boek verder te lezen. Het verhaal zelf sprak me wel aan. Het is een verhaal dat in het dagelijkse leven kan voorkomen.

Hij speelt met de rijd door de gebeurtenissen een onverwachte wending te geven. Bijvoorbeeld de poetsvrouw dacht dat Paola een lastig kind was van ouders die aan het scheiden waren. (Maar dit was niet zo.) Elk personage vertelt met flashbacks waardoor het nog moeilijker maakt om het verhaal te volgen. Je moest er echt je hoofd bij houden om dit boek te lezen. Ik vond dit niet ontspannend om dit boek te lezen. De schrijver maakt gebruikt van de ruimte door soms een enge sfeer aan te geven. Want als de poetsvrouw Paola naar huis wou brengen, was het heel afgelegen en donker en hoorden ze allerlei geluiden. Hij gebruikt wel spanningstechnieken, maar zijn techniek kan mij niet bekoren. Zelf je fantasie gebruiken om zo de spanning te creëren…

Ik vind dit persoonlijk geen aanrader.

Ik heb het boek 'Het toeval' van Willy Spillebeen gelezen omdat de korte inhoud mij aansprak.
In het begin vond ik het een zeer raar boek omdat het boek begon in de rechtbank, je wist nog niet wat er gebeurd was. Na enkele hoofdstukken werd het duidelijk wat er met het kind was gebeurd en hoe het gebeurd was. <br><br>

Ik vind het een zeer geslaagd boek, het is lang geleden dat ik nog een goed boek heb gelezen. Het thema vond ik ook zeer interessant. Het is geen roman of thriller, het is gewoon een spannend boek. Eens je erin begonnen bent, ben je niet meer te stoppen, wil je altijd maar verder lezen om te weten hoe het verder gaat. Je kan je ook goed inleven in de personages. Hoe de ouders zich voelen als ze hun kind niet terug krijgen, ook van de verpleegster Gerda als je een kind zo ziet panikeren. <br><br>

Het boek is zeer vlot te lezen, er staan niet veel moeilijke woorden in. Je kan ook goed volgen wat er allemaal gebeurd. Er zijn wel veel personages die het soms wat moeilijk maakten om goed te weten wie aan het woord was. Daarom staat er iedere keer boven wie het was. Dit was zeer handig.<br><br>

Ik raad het boek zeker aan, ook aan mensen die niet gewoon zijn om te lezen. Het boek sleept je echt mee vanaf het begin. Een echte aanrader! Het zet je soms wel aan het denken, want een stomme gebeurtenis zoveel miserie kan opbrengen.

Het boek “Het toeval” is een soort rechtbankverslag. Het gaat over een vierjarig jongentje, Paolo, die de dupe is van een hele reeks ‘toevalligheden’. Hoe zal Paolo uit al die gebeurtenissen geraken? Willy Spillebeen laat je meeslepen in zijn mening over onze maatschappij.
Het verhaal van Paolo begint op een vrijdagmiddag toen hij door niemand werd opgehaald van school. Dit komt door bizarre omstandigheden, zijn ouders konden hem niet komen halen en hadden de buurvrouw gevraagd om hem te halen, die dit echter vergeten was omdat haar vader die dag gestorven was. Jeannine, een van de onderwijzeressen, vond Paolo in de eetzaal. Ze dacht dat ze Paolo’s ouders kende en trachtte ze met hem zijn huis terug te vinden maar dit lukte niet.
Vervolgens had ze Paolo dan maar naar de politie gebracht. Op hun beurt bracht de politie Paolo naar de jeugdrechter omdat Jeannine had gezegd dat het kind verwaarloosd werd door zijn ouders. Maar Jeannine wist niet dat ze het op de verkeerde ouders had. De ouders van Paolo hadden het kind nog nooit verwaarloosd. De jeugdrechter die al op de tippen van zijn tenen liep, door zijn vrouw, had vlug een aanbevelingsbrief voor het weeshuis Spes Nostra geschreven.
De politie heeft dan Paolo naar het weeshuis gebracht. Daar eenmaal aangekomen, begonnen de verpleegsters Gerda en Gisèle met hem te praten. Paolo vond Gerda heel lief, maar Gisèle vond hij maar niets. Ze stelde hem vervelende vragen en ze zei zijn naam constant verkeerd. Hij werd er kwaad om, viel van zijn stoel begon stuiptrekkingen te krijgen en te schuimbekken. Gisèle gooide een koude emmer water over hem en zei dat hij moest slapen. De volgende ochtend ontdekten de ouders de verdwijning van Paolo. Samen met de directrice van Paolo’s school zijn opzoek gegaan. Woedend waren ze toen ze wisten wat hij had meegemaakt. Maar Paolo had weer een paar toevallen gekregen, erge toevallen. Hij lag in het ziekenhuis met geen goed nieuws. Paolo was niet meer te redden. Paolo’s moeder was woedend, stapte naar de jeugdrechter en zonder na te denken had ze hem neergeschoten. Eerst met spijt, daarna niet meer.
Door de opbouw van het verhaal maakt de schrijver het heel spannend, hij laat de lezer onwetend door niets te zeggen waartegen mensen getuigen. Hij gebruikt ook ruimte voor spanning bijvoorbeeld Paolo werd gevonden in een donkere eetzaal. Hij gebruikt niet alleen spanning, hij laat je inleven zoals in het stukje van de jeugdrechter schrijft hij over het gekras van de poedel zijn nagels over de vloer. In het begin was het moeilijk om te verstaan hoe het ging aflopen maar naarmate het verhaal vordert snap je wat er gebeurd.
Kortom ik kon het boek amper langs de kant leggen, je wou verder lezen, verder weten hoe het ging aflopen tot op de laatste pagina.

Het boek “Het toeval” van Willy Spillebeen gaat over een jongentje Paolo dat op een vrijdagavond niet van school wordt afgehaald door zijn ouders (Filiep en Marina). Het jongentje wordt daarbij nog eens verward met een ander kind waardoor de ellende allemaal begint. Het verhaal sleept je mee doorheen de emoties die de ouders van Paolo meemaken om hun kind terug te vinden en terug te krijgen. Een jeugdrechter plaatst de jongen in het kindertehuis Spes Nostra omdat hij denkt dat het gaat over een geval van kinderverwaarlozing, terwijl het allemaal gaat om een misverstand. Er werd namelijk gevraagd aan de buurvrouw (Marian) van de ouders van Paolo om het jongentje van school af te halen. Doordat zij die dag te horen kreeg dat haar vader een hartinfarct gekregen heeft, was ze helemaal in de war en vergat ze daardoor de kleine jongen van school af te halen. Schoonmaakster Jeannine die werkt voor de school tracht dan een oplossing te zoeken voor het jongentje. Die loopt tevergeefs uit de hand. Ik vind het niet echt een aanrader om te lezen. Het boek is heel moeilijk te volgen. Als eerste begint het boek al met een gesprek in de rechtszaak, terwijl we helemaal niet weten over wat het gaat. Je wordt als het ware echt in het boek gesmeten. Pas door de allerlaatste pagina van het boek te lezen, wordt het duidelijk waarover het proces gaat. Het boek is onderveelt in hoofdstukken, waarin elk hoofdstuk een ander personage aanbod komt. Elk personage vertelt met flashbacks waardoor het moeilijk is om te volgen. Als later sommige personages bij naam terug worden genoemd, moet je al eens nadenken over wie wie is. Naarmate je verder leest, wen je wel aan de schrijfstijl van de auteur.

Toen ik besloot om “Het toeval” van Willy Spillebeen te lezen, had ik verschillende samenvattingen gelezen van het boek. Deze hadden me aangezet tot het lezen van het boek. Toen ik echter het boek begon te lezen was ik in tegenstelling tot mijn verwachtingen niet direct aangesproken door het verhaal.
In het boek wordt vanaf het begin gebruik gemaakt van dialogen, dit vind ik persoonlijk minder goed. De dialoogjes in het begin waren voor mij nog onduidelijk doordat je nog geen personages kent en zeker hun functie in het verhaal niet. Hierdoor lijkt het alsof ieder hoofdstuk over een totaal ander personage gaat. Later in het boek is het gebruik van dialogen wel positief, zo weet je namelijk veel over de verschillende personages die in het verhaal betrokken zijn. Je weet bijvoorbeeld dat Gerda, de kinderverzorgster van Spes Nostra, heel erg is aangedaan van wat er verschillende keren met Paolo gebeurd was.
Uit de samenvatting van het boek zou je kunnen afleiden dat “Het toeval” van Willy Spillebeen een boek is die je zal meesleuren in het verhaal. Jammer genoeg is dit niet zo. Ik had wat meer spanning verwacht in het boek zelf. De enige momenten van spanning in het boek waren in de laatste pagina’s van het boek. Zeker wanneer Paolo sterft in het ziekenhuis, de redenen hiervoor zijn onbekend. Ik vind dat de spanning iets te lang wordt opgebouwd. Bij het lezen van het boek had ik nooit echt de drang om verder lezen omdat ik een zenuwslopend stuk aan het lezen was. Als auteur van het boek zou ik toch meer spanning opgebouwd hebben doorheen het boek en niet alleen op het laatste aantal pagina’s.
Het boek is over de hele lijn matig, met wat meer spanning verdeeld over het boek zou het al veel aangenamer lezen zijn. Het verhaal zelf sprak me wel aan. Het is een reëel verhaal en kan de dag van vandaag nog altijd voorkomen. Het grijpt me wel aan dat zo’n dingen zo vlug kunnen gebeuren. Terwijl het allemaal een samenloop van omstandigheden is. Kortom: het boek is een aanrader voor mensen die graag een boek lezen met veel informatie over alle deelnemende personages en met op het einde een spannende ontknoping.

Het boek gaat over een jongentje van 4 jaar dat Paolo heet. Het jongentje werd op een vrijdagmiddag niet van school afgehaald, en toen begon alles nog maar.
In het begin van het boek was ik nog niet echt mee met het verhaal, want op de eerste bladzijden waren er mensen in de rechtbank die allemaal kwamen getuigen voor de kleine Paolo maar ik wist nog totaal niet waarom ze getuigden omdat ik niet wist dat Paolo zomaar achtergelaten was op school.
De kleine Paolo wordt in een opvangtehuis opgevangen omdat hij de vrijdagavond niet van school werd afgehaald. De ouders willen Paolo na één dag in het opvangtehuis weer meenemen naar huis maar daar steken de politieagenten, de burgemeester en de rechtbank een stokje voor. Zij denken helemaal niet aan het kind maar denken alleen maar aan hun eigen baan. De wanhopige ouders doen er alles aan om hun kind terug te krijgen: ze proberen met hem uit het opvangtehuis te lopen maar dat lukt hen niet. toen de ouders dit geprobeerd hadden, mochten ze niet meer in het opvangtehuis komen om hun kindje te zien. De vader van Paolo was zo overstuur dat hij zelf een heel artikel liet schrijven in de krant over hoe erg het wel niet was dat de rechter en de politie agenten niet aan het kind dachten. dit viel in het verkeerde keelgat van de politie, de rechter en ook van de directrice van het opvangtehuis. Daardoor werd het opvangtehuis bewaakt door de politie, zodat journalisten niet nog meer schandalen zouden schrijven in hun kranten.
En dat allemaal terwijl het eigenlijk allemaal om 1 groot misverstand ging! De ouders hadden namelijk aan de buren gevraagd of zij hun zoontje konden afhalen van school, maar dat waren de buren vergeten omdat de vader van de buurvrouw plots gestorven was en zij dringend naar het ziekenhuis moest gaan.
In het verhaal werden er ook heel wat spanningstechnieken toegepast: de schrijver speelt eigenlijk met de personages want de papa van Paolo zag onmiddellijk dat er iets mis met zijn zoontje door de donkerbruine ogen die hij anders nooit had en de moeder moest koste wat kost hun kind terug krijgen. De schrijver gebruikte ook de ruimte door er soms wel een enge sfeer aan te geven want als de poetsvrouw hem naar huis wou brengen, was het heel afgelegen en donker en hoorde ze allerlei dingen.
Het boek is een echte aanrader om te lezen, het is op bepaalde momenten heel erg spannend en meeslepend dus echt de moeite waard!

In de eerste plaats sprak de kaft van het boek mij aan dus ik had wel wat moed om aan het boek te beginnen. Ook toen ik de achterflap had gelezen, sprak het boek mij nog steeds aan. Het thema was eenzaamheid. Het ging namelijk over een kleine jongen die achtergebleven was op school omdat niemand hem was komen ophalen. Hij werd helemaal aan zijn lot overgelaten. Niemand hield rekening met de jongen.

Echter toen ik begon te lezen, viel het boek mij al meteen tegen. De eerste pagina's waren heel ingewikkeld. Je wist helemaal niet waarover het ging. Je wist bijvoorbeeld niet wie familie was van wie. Je kende de familiebanden niet en je wist dus niet wat alle personages met elkaar te maken hadden.

Toen ik verder las in het boek begon het mij terug te boeien. Ik begon me af te vragen wat er nu precies met de kleine jongen ging gebeuren en hoe het ging aflopen. Af en toe was er nog eens een hoofdstuk die niet echt duidelijk was. Zoals bij een bepaald hoofdstuk ging het ineens over totaal andere personages. Het ging erover dat ze naar een feestje moesten en hun klaarmaakten wat dus totaal niets te maken had met het verhaal. Pas op het einde van het hoofdstuk werd duidelijk dat zij de ouders waren van de kleine jongen. Ze waren hem helemaal niet vergeten maar de buren, waaraan ze hadden gevraagd om hem op te halen, waren hem vergeten. Ze deden niet opzettelijk want hun vader was gestorven dus ze hadden er gewoon niet aan gedacht. Toen begon het verhaal echt spannend te worden. De ouders vroegen hun uiteraard af wat er met hun zoon was gebeurd. Toen ze hem gevonden hadden, mochten ze hem niet eens onmiddellijk terug meenemen. Toen begon 'het gevecht' pas echt. Ze probeerden op elke mogelijk manier hun zoontje terug te krijgen. Het verhaal eindigde, jammer genoeg triestig.

Dus al bij al vond ik het een aangenaam boek om te lezen. Mijn eerste indruk van het boek was positief. Ook al was het boek in het begin redelijk moeilijk om al direct het verhaal te snappen. Toch heeft het mij tot de laatste bladzijde geboeid. Ik vind het boek zeker een aanrader.

Ik heb het boek ‘Het toeval’ van Willy Spillebeen gelezen op aanraden van kennissen. Toen ik de achterflap van het boek las wou ik te weten komen wat er gaat gebeuren met de zoon.
Het verhaal wordt geschreven vanuit verschillende standpunten. De verteller laat elke personage aan het woord, op die manier zie je het verhaal telkens vanuit een ander perspectief. Toen ik het boek begon te lezen had ik moeilijkheden om het verhaal te volgen, dit kwam door de veranderingen van personages. De verloop van een gebeurtenis wordt uitgelegd aan de hand van getuigenissen. Iedere getuige van de gebeurtenis komt aan het woord. Op die manier zal je te weten komen wat er echt gebeurd is en niet hoe het volgens één bepaalde persoon gegaan is. Je kan je beter inleven in iedere personage en niet slechts in de hoofdpersonages.
Het verhaal is heel aangrijpend, in het begin vond ik het niet zo spannend maar de spanning wordt naarmate het boek opgebouwd. Hoe verder ik las hoe nieuwsgieriger ik werd naar wat er met de jongen zal gebeuren. Het boek leest heel vlot en weet je in spanning te houden. Het is een verhaal dat me heeft aangegrepen, vooral het einde van het boek was onverwachts.
Ik denk dat het de schrijver zijn doel was om de lezer aan het denken te zetten over hoe machteloos je kan staan tegenover de overheid. Door slechts één klein misverstand werd het leven van een koppel drastisch beïnvloedt. Je denkt bij mij zal dat niet gebeuren, ik denk dat dit koppel hetzelfde dacht en dit verhaal bewijst dat zulke vreselijke gebeurtenissen toch niet zo ver van je bed staan als je dacht.
Ik zou je dit boek zeker aanraden. Ik vind dat het enorm vlot leest en je zeker in spanning weet te houden. Het verhaal is enorm aangrijpend.

Dankzij de samenvatting heb ik besloten om het boek te lezen. Het leek mij een spannend boek.

Toen ik het boek begon te lezen, wou ik direct stoppen. Vanaf de eerste zin vond ik het moeilijk om het verhaal te volgen. Je wist niet waarover het ging. Na een paar bladzijden werd het duidelijk dat het om een misdaad ging en dat de getuigen een verklaring aan het afleggen waren op het politiekantoor. Het boek is raar opgebouwd. Telkens je aan een nieuw hoofdstuk begint, gaat het ineens over iets anders. Ze springen van de hak op den tak. Door de samenvatting te lezen, kreeg ik de gedachte dat het een zeer spannend boek ging zijn, helaas... Het boek was minder spannend dan ik had gedacht. Ik dacht dat het een thriller ging zijn. Het is geen boek waarbij je op het puntje van je stoel komt te zitten. Wat ik wel goed vind, is dat ze je lang in het ongewisse laten zitten. Je wil weten hoe het gaat aflopen, waardoor je maar blijft lezen. Het boek roept ook heel wat vragen op over de personages. Je vraagt je af wat ze te maken hebben met het verhaal. Wat hebben zij mis gedaan. Het verhaal is ook in het verleden geschreven en daardoor gebruiken ze steeds flasbacks. Zo weten de personages veel meer informatie dan jijzelf. Het is ook een verhaal dat in het dagelijks leven kan voorkomen. Als ik zelf zo mogen kiezen dan zo ik nooit dat boek hebben gekozen. Toch ben ik blij dat ik het boek heb gelezen heb. Ten slotte zou ik het aanraden aan mensen die houden van mysterieuze boeken en mensen die ook niet graag lezen. Het is een dun boek. Het leest ook vlot, omdat ze gebruik maken van woorden die je in het dagelijks leven ook gebruikt. Je moet je wel concentreren of je bent niet mee met het verhaal.

Het boek 'Het Toeval' van Willy Spillebeen lijkt een spannend verhaal. De aangrijpende voorzijde van het boek met een jongentje erop nodigde mij uit om het te lezen. In het begin is het verhaal nogal verwarrend voor de lezer. Je moet erg geconcentreerd zijn om het helemaal te vatten. Het verhaal begint in een gerechtszaal zonder de juiste reden te weten. Verder blikt men altijd terug op gebeurtenissen. Het hele verhaal is dus een flashback.
Het boek bestaat uit 12 hoofdstukken. Elk hoofdstuk wordt verteld door een ander personage. De schrijver laat dus de verschillende vertellers, die hun getuigenis afleggen van het verhaal, afwisselend aan het woord. We zien het verhaal telkens vanuit een ander standpunt. Daardoor is het boek in het begin moeilijk te begrijpen. Er zijn erg veel personages. Het was ingewikkeld om die bij te houden. De getuigenissen zijn betrokken in de aaneenschakelingen van toevalligheden die het noodlot van de kleine Paolo bepalen. Paolo is dus de rode draad en het hoofdpersonage in het verhaal. Alles draait om hem. De buurvrouw van het jongetje vergat hem op te halen achter school omdat haar vader op sterven lag. Verder brengen ze het kind overal naartoe, zoals naar de jeugdrechter, de politie... De reden daarvan is omdat ze dachten dat het kind verwaarloosd werd. Ze verwarden het met een ander kind. Het kind komt uiteindelijk terecht in de instelling 'Spes Nostra'.
Het gehele verhaal wordt pas duidelijk in de slotbladzijden. Het is zeer aangrijpend wat er allemaal met de kleine Paolo gebeurt en hoe de ouders vechten om hun kind terug te krijgen. Het hele gebeuren zet je aan tot denken over egoïsme en over misverstanden die wel erg verstrekkende gevolgen kunnen hebben.
Het thema van het boek is drama. Dit thema spreekt me persoonlijk niet erg aan.

Aanvankelijk is het boek ingewikkeld om te lezen, want de auteur springt met zijn personages van de hak op de tak. Het boek zelf bevat amper 93 pagina’s waarin de schrijver vertelt hoe een vierjarig kind, Paolo, “toevallig” in een kindertehuis terecht komt. Het verhaal begint in de rechtbank waar de getuigen één voor één aan het woord komen. Dit is moeilijk om lezen, maar na enkele pagina’s geraak je dit gewoon. Vanaf dan begint het gevecht van de wanhopige ouders die hun kind terugwillen, maar niet krijgen. De politieinspecteur, de burgemeester en de kinderjeugdrechter denken alleen aan hun eigen functie en houden geen rekening met het kind. Een reeks misverstanden volgen elkaar op en alles zal uiteindelijk dramatisch aflopen.
Het hele verhaal is door de opeenvolging van de verschillende gebeurtenissen dramatisch. De auteur geeft dit weer door enkele spanningstechnieken toe te passen. Ten eerste speelt hij met het personage door bv. aan Paolo een specifiek kenmerk te geven zoals zijn donkerbruine ogen. Elke getuige die begaan was met het kind zag aan de donkerbruine ogen van Paolo dat er iets niet juist was. Bovendien was de jeugdrechter een kille persoonlijkheid en tot slot was de moeder aanvankelijk schuchter en bedeesd. Ze verandert echter in een zeer kordate, sterke vrouw die kost wat kost haar zoon terug wil en uiteindelijk door haar intens verdriet het recht in eigen hand neemt.
Ten tweede speelt hij met de tijd door de gebeurtenissen een onverwachte wending te geven. De poetsvrouw dacht dat Paolo het kind was van de lastige ouders die in een vechtscheiding zaten, maar dit bleek niet juist.
Tot slot speelt hij met de ruimte door sfeerscheppingen in te lassen. Het jongetje woont ver en afgelegen, de school is verlaten en hij zit alleen in een hoekje onder een tafel.
Deze manier van schrijven zorgt ervoor dat je vanaf het begin tot het einde geboeid aan het lezen bent. Het is een echte aanrader.

Het boek ‘Het toeval’ van de auteur Willy Spillebeen was voor mij in het begin zeer ingewikkeld. Dit omdat er in het verhaal verschillende personages zijn die hun eigen mening vertellen over het hoofdpersonage Paolo. Ook was het niet gemakkelijk om direct de situatie van het verhaal te begrijpen. Doordat bijvoorbeeld eerst Jeannine de werkster op de school (getuige) haar verhaal vertelt en dan opeens inspecteur Spiessens (getuige) een volledig ander verhaal vertelt. Daardoor waren er naar mijn mening wat te veel personages in het boek waardoor je het verhaal soms moeilijk kon begrijpen. Het vertelperspectief was verschillend naargelang de getuige. Ook kwam de verteller voor die dus geen getuige was in het boek, maar die het verhaal verduidelijkte. Ik vond het boek bij momenten spannend, vooral naar het einde toe wanneer Paolo om onbekende redenen sterft in het ziekenhuis. En wanneer Marina de beschuldigde ook op het einde van het verhaal wraak zal nemen op de rechter. Marina zal in een wapenhandel niet ver van Paolo zijn school een revolver kopen en vijf kogels. Daarmee zal ze naar het huis van de jeugdrechter stappen en wraak nemen. Marina zal zo’n vijf kogels lossen op de jeugdrechter. In het begin van het verhaal vond ik het niet zo spannend. Omdat dan in het boek er zeer veel verschillende getuigen aan het woord komen met elk een verschillend verhaal waardoor je het moeilijker krijgt om het verhaal te begrijpen en daardoor zal je met minder interesse het boek verder lezen. Naar het midden toe begin je stilletjes aan het verhaal te begrijpen en zal je geboeid het verhaal willen verder lezen. Het thema dat werd besproken in het boek vond ik erg interessant dit omdat je dan de realiteit onder ogen kan zien hoe het er echt aan toe gaat wanneer een kind voor onbepaalde duur niet bij de ouders, familie, vrienden enz vertoeft. Dan zullen er zich vele mensen moeien met die situatie dat het kind niemand meer om zich heen geeft zoals de politie, burgemeester, inspecteur, jeugdrechter en natuurlijk de verschillende getuigen. Want zij maken er een rechtszaak van die op het einde door de ouders of een ander persoon kan gewonnen worden. Het is als het ware een volledig proces waarbij alles op zwart en wit moet staan. Kortom het boek ‘Het toeval’ van Willy spillebeen is bij momenten een spannend boek, interessant, soms moeilijk te begrijpen en een echte aanrader voor wie van rechtszaken houdt die over kinderen gaan en hoe de maatschappij wel in mekaar zit.

'Het toeval' is een moeilijk boek om te lezen als je niet gewoon bent van te lezen.

Op het eerste gezicht is het verhaal spannend en nodigt het uit men verder te lezen. Het geeft je een beeld hoe justitie is gestructureerd. Verder is het verhaal moeilijk te volgen en moet je 100 procent geconcentreerd zijn om helemaal mee te zijn. het is bovendien aangrijpend wat er allemaal gebeurt met de kleine Paulo en hoe de ouders vechten om hun kind terug te krijgen. Verder zet het verhaal je tot denken hoe zoiets maar kan gebeuren. Het boek heeft 93 pagina's maar leest moeilijk.

Het thema van het boek is drama. Dit is een thema dat me persoonlijk niet aanspreekt. Het verhaal zit bovendien vol met dramatiek dus dit is een positief gegeven.

Op het eerste gezicht nodigt het boek niet echt uit tot lezen. Dit vooral omdat de schrijver altijd maar verspringt van getuige. In het boek verteld elke getuige zijn aandeel in de zaak Paulo. Dit is zeker in het begin van het verhaal moeilijk te vatten. Ook is het moeilijk om de verschillende personages bij te houden omdat het er zoveel zijn.

Samenvattend gaat het verhaal als volgt. De werkster van de school ziet dat Paulo nog op school is na sluitingstijd en wil hem naar huis brengen. Ze vindt zijn huis en zet hem af bij de politie. Het kind wordt geplaatst in een instelling en twee dagen later willen de ouders het kind terughalen maar dit is blijkbaar niet mogelijk. Het kind krijgt enkele aanvallen en sterft. Zijn moeder kan dit niet verkroppen en vermoordt de jeugdrechter die hem geplaatst heeft. Daardoor moest de moeder voor de rechter verschijnen.

Ten slotte wil ik zeggen dat dit boek erg aanradend is voor mensen die houden van dramatiek en van weinig pagina's.

Het begin is niet zo super, maar naarmate je verder las werd het wel beter. Je moet er echt je aandacht bijhouden, want het is moeilijk om te volgen. Het is een krachtig verhaal en spoort aan om verder te lezen. Het slot vind ik super goed gevonden.

Als laatste boek heb ik ‘het toeval’ gelezen van Willy Spillebeen. Het boek gaat over een jongetje, Pablo, hij is verlaten door zijn ouders. Hij is enig kind en zijn ouders zijn gescheiden. Hij is ongeveer 4 jaar. Op een dag, stuurde zijn moeder hem naar een kinderopvang, en vergat hem om terug mee naar huis te nemen. Vanaf daar begon het verhaal. Het boek bevat 1020 pagina’s. Het is een boek dat alledaags is. De tijd is nogal recent omdat er een jeugdrechter bij komt, en dat bestaat nog niet zo lang. En het gaat ook over kinderverwaarlozing. Het verhaalt speelt zich op verschillende plaatsten af ; in de refter van het schoolgebouw; daar vond de werkster Pablo, dus daar begon al de miserie. Ook werd er van alles afgespeeld in de rechtszaal, waar het kind voor de rechter gesteld werd. In het huis van Louis en Jeannine, daar werd Pablo voor een tijdje ‘opgevoed’.
In het boek kwam een voorbeeld van een ellips voor; vb. op p. 16: ‘ Maar ja, toch….’ Of ‘Maar die Gino…’ Als ik het boek in 1 woord zou moeten samenvatten zou ik zeggen, dat het boek vooral over kinderverwaarlozing gaat.
Ik vond het een mooi boekje, het was niet zo dik. De website heeft me een goede tip gegeven. Het boek lag me wel!

Het boek was spannend, maar te ingewikkeld door al die personages. Toch heb ik ervan genoten en het is wel een aanrader als je een slimme gast bent.

Een aanrader voor wie van korte boeken houdt! Het is een spannend boek, en je moet het heel goed volgen! Het heeft een zeer speciaal einde. Het eind heb ik in een ruk uitgelezen, en normaal lees ik niet zo graag. Ik vond het goed, maar het is wel een beetje raar geschreven! Ik vind het precies een lage score hebben... Maar het boek is eigenlijk niet zo slecht hoor! Liefs Lore

Saai!

het was wel een boeiend boek maar soms nogal ingewikkeld en het was ook niet echt spannend en daarom niet echt een aanrader volgens mij.

Toen ik de korte samenvatting van het boek las dacht ik dat het echt een heel spannend boek ging worden. Maar toen ik dat boek begon te lezen vond ik het toch niet zo spannend zoals het eerst leek. Het boek is wel makkelijk om te lezen, maar het wordt daar allemaal zo ingewikkeld voorgesteld dat ik op een bepaalde moment moeite had met het volgen van het verhaal. Het is een goed boek maar ik zal het nooit voor een tweede keer willen lezen.

Ondanks de prachtige omgeving had ik moeite om me te concentreren omwille van het lawaai door een voorbijrijdende trein, waardoor ik mijn boek niet helemaal begreep. Ik vind stilte nogal belangrijk bij het begin van het boek. Het was dan ook wel even wennen om samen met vriendinnen te lezen. Toch heb ik genoten van het korte ‘uitstapje’ naar de vesten. Zoiets had ik nog nooit eerder gedaan. Want meestal lees ik in mijn kamer voor het slapengaan of op een rustig plaatsje.

Ik heb het gekocht, ik ben erin begonnen maar ik heb het nooit uitgelezen... ik vond er niets aan... misschien later nog eens leze mss gaat het dan beter

Het is een spannend boek, dat boeit vanaf het eerste moment. Makkelijk om te lezen. Je wordt echt mee gesleept in de gebeurtenissen. Het is een aangrijpend verhaal dat tot nadenken stelt.