Mevrouw Verona daalt de heuvel af

Het boek dat ik las was Mevrouw Verona daalt de heuvel af van Dimitri Verhulst, ik vond dat het een interessant boek was maar ik vond het niet zo leuk om te lezen. Het had moeilijke woorden en de zinnen waren niet altijd duidelijk. Het boek gaat over mevrouw Verona, ze is een 82 jarige vrouw die getrouwd is met meneer Pottenbakker, dit is niet zijn echte achternaam maar omdat hij kunst maakte dachten de dorpelingen dat hij een Pottenbakker was. De twee woonden in en dorp genaamd Oucwègne, dit dorp had 3 heuvels. Wanneer mevrouw Verona en meneer Pottenbakker elkaar hadden ontmoet, kochten ze een huis op een van deze heuvels. In het dorp waren er geen dokters dus gingen de bewoners naar de dierenarts. Deze dierenarts vertelde altijd alles over haar patiënten, als je iets had ging heel het dorp erover weten. Wanneer meneer Pottenbakker opeens heel ziek werd en naar de dierenarts werd gebracht, zei ze dat hij een ongeneeselijke ziekte heeft en dat het zijn eigen schuld omdat hij zo veel rookte. Meneer Pottenbakker verzamelde altijd hout voor mevrouw Verona zodat ze samen altijd hout hadden om hun warm te houden maar wanneer hij ontdekte dat hij bijna dood zou gaan begon hij alleen maar hout te hakken zodat mevrouw Verona nooit meer zonder hout zou zijn. Meneer Pottenbakker kon niet meer leven met de pijn en hing zichzelf op aan een boom. Nadat meneer Pottenbakker dood ging wist mevrouw Verona dat ze niet zo lang meer wou leven. Het hout dat meneer Pottenbakken had verzameld voor haar was na een tijd ook opgebrand en ging mevrouw Verona de heuvel waar ze op woonde afdalen om onderaan de heuvel dood te gaan, ze had veel honden en ze nam ze mee naar de voet van de heuvel. Ze ging op een koude bankje zitten met haar honden. Ik zou het boek aanraden omdat het wel interessant is maar moeilijk om te lezen.

Ik vond het boek heel moeilijk om te lezen. Er werden heel veel moeilijke woorden gebruikt en sommige zinnen waren heel lang en moeilijk te begrijpen. Sommige zinnen moest ik herlezen om te begrijpen wat de schrijver juist bedoelde.

Het boek gaat over mevrouw Verona hoe ze de dood van haar vader en haar man heeft verwerkt. Ze woonde samen met haar man in het Waalse dorpje Oucwègne. Op de heuvel hadden ze een huis gekocht met een groot bos er bij. Hier zagen ze zich samen oud worden.

Haar man, meneer Pottenbakker, heeft zich opgehangen omdat hij longkanker had. Hij had er voor gezorgd dat er een hele grote voorraad hout was om vele winters door te komen. 

Op een dag zou de houtvoorraad op zijn waardoor ze de heuvel zou moeten afdalen.  Die dag was nu aangebroken.

Ze beseft dat ze nooit meer kan terugkeren naar haar huis want ze is te oud geworden, ze heeft de kracht niet meer om de heuvel te beklimmen. Terwijl ze de heuvel afdaalt blikt ze terug op haar voorbije leven.

De protagonist is uiteraard mevrouw Verona. Ze heeft een heel sterk vlak karakter.  Ze draagt de kleren van haar echtgenoot en praat nog elke dag met hem. Ze laat de boom waaraan haar man hem opgehangen heeft omhakken en van het hout laat ze een cello maken.  Ze is nooit meer verliefd geworden op iemand anders. Ze leefde in afzondering op haar berg, samen met haar hond. Regelmatig kwam ze de berg afgedaald naar het dorp voor een bezoek aan het café of het kruidenierswinkeltje. Ze leefde sober maar genoot van het uitzicht en de natuur.

In het boek voel je de emoties van mevrouw Verona. Er worden heel veel flashbacks gebruikt in het verhaal.

Het einde is open want je bent niet zeker of ze uiteindelijk gestorven is in de vrieskou op het bankje met haar trouwe hond aan haar voeten.

Ik vond het boek niet geschikt voor mijn leeftijd.

Mevrouw Verona daalt de heuvel af van Dimitri Verhulst vond ik in het algemeen een vrij slecht boek. Ik heb al een paar boeken gelezen van Dimitri Verhulst maar dit was veruit het slechtste.

Ik vond het boek saai. Er gebeurde helemaal niet zo veel en dat stoorde mij. Mevrouw Verona legt zeer gedetailleerd alles uit zoals de plaats waar ze leeft en wat er gaande is in het dorp maar er gaat praktisch geen tijd voorbij. Helemaal op het einde van het boek is er dan opeens een flashforward naar de verre toekomst (20j) en dat is eigenlijk bijna de enigste keer dat er tijd voorbij gaat in het verhaal, je blijft als het ware stilstaan in de tijd. En dat was mijn grootste ergernis en dat maakte het ook zo saai en was er dus ook totaal geen.
Wat me ook stoorde was de ongelijkheid in moeilijkheidsgraad doorheen het verhaal. Ik weet in de eerste alinea weet je nog niets en is het altijd wat moeilijk. In dit boek was de eerste alinea veel moeilijker geschreven door gebruik te maken van vele moeilijke woorden en moeilijk te lezen zinsconstructies. De combinatie van de moeilijkheid van schrijven en dat het de eerste alinea was maakte het extra moeilijk. Het contrast met het vervolg van het boek kon niet groter zijn. De rest van het boek was heel erg simpel te volgen en gemakkelijk te lezen, natuurlijk heir en daar wel een moeilijk woord maar dat viel goed mee. Het voelde een beetje alsof Dimitri het beu was en er snel vanaf wou zijn.
Als het verhaal start is het nog allemaal een beetje uitzoeken hoe het verhaal loopt en waar het naartoe wilt. Maar na pagina 20 kan je direct voorspellen hoe de rest van het verhaal gaat lopen, ik wist na ongeveer 30 pagina’s al wat het einde ging zijn en ja ik was correct. Juist omdat het boek zo voorspelbaar is kan je niet echt spreken van spanning. Spanning moet een boek juist interessant maken en dat je zin hebt voor de volgende alinea’s te lezen maar dat had ik bij dit boek dus niet.

Hoofdzakelijkdoor deze 3 punten vond ik het boek niet zo interessant. Vooral de slechte tijdsverdeling maakte dat het boek lezen voor mij een sleur en daarom heb ik het met tegenzin gelezen. Dit vindt ik spijtig want de andere boeken die ik van Dimitri Verhulst al gelezen heb vond ik grotendeels wel leuk.

In het boek mevrouw Verona daalt de heuvel af zijn er 2 personages.
Als hoofdpersonage hebben we Mevrouw Verona. Ze is 82 jaar, een celliste en heeft jarenlang pianoles gegeven. Op de academie heeft ze ook haar man ontmoete, Meneer Pottenbakker. Wanneer haar man overlijdt, blijft ze alleen achter in Oucwègne. Ze mist hem en leidt een eenzaam bestaan. Wanneer het hout op is dat haar man voor haar had verzameld, vindt ze het ook tijd om te gaan.
Dan hebben we ook nog Meneer Pottenbakker, de man van Mevrouw Verona. Zijn naam is niet echt pottenbakker, maar hij werd zo genoemd omdat hij een kunstenaar was. Doordat hij zijn hele leven rookte heeft hij longkanker. Het laatste dat hij doet voor hij zichzelf ophangt, om het gevolg van de ziekte mee te maken, is het verzamelen van genoeg stookhout voor zijn vrouw. Dit deed hij zodat zij voor de rest van haar leven warmte van hem zou hebben.
Nadat al het hout op is vindt Mevrouw Verona het ook tijd om te gaan, dit doet ze door voor de laatste keer de heuvel waarop ze woonde af te dalen, ze wist dat ze niet meer genoeg kracht zou hebben om terug naar boven te gaan. Tijdens deze afdaling kijkt ze terug op haar leven in verschillende flashbacks, het verhaal is dus niet chronologisch.
Door de lange zinnen en moeilijke woorden kon ik het boek niet vlot lezen en was ik niet altijd mee met het verhaal.
Het thema van dit boek, de dood, doet je nadenken over wat er zich in het hoofd van Mevrouw Verona afspeelt. De dood van haar vader, die van haar man en dan haar eigen dood geven je meer inzicht in wat ze meemaakt en hoe ze er mee omgaat.
Ik zou dit boek eerder aanraden aan volwassen mensen en niet aan jongeren.

Mevrouw Verona daalt de heuvel af is geschreven door Dimitri Verhulst en telt 109 pagina's.<br>

Mevrouw Verona is het hoofdpersonage. Ze is 82 jaar en op een dag besluit ze om samen met haar hond de heuvel af te dalen, wetende dat ze nooit meer zal terugkeren. Haar man genaamd meneer Pottenbakker is al overleden en ze wil zich bij hem voegen. Meneer Pottenbakker had longkanker doordat hij al heel zijn leven rookte. Voor zijn dood verzamelde hij voor Verona stookhout zodat ze altijd genoeg zou hebben als hij zou sterven. Mevrouw Verona besloot dan ook de heuvel af te dalen als al het stookhout op was. Meneer Pottenbakker kon het lijden niet meer aan en hing zichzelf op aan een boom.<br>
Het boek is niet zo gemakkelijk leesbaar, er komen veel moeilijke woorden en zinnen in voor wat het soms moeilijk maakte om te volgen. Ik vond het boek ook niet echt geschikt voor mijn leeftijd. Ik kan er wel inkomen dat volwassenen dit boek appreciëren. Er kwam ook wat humor in voor wat het dan soms weer wat leuker maakte om te lezen.<br>

Het thema van het boek is liefde en dood. De liefde voor haar man en hond, en de dood van haar man en van mevrouw Verona zelf. Het boek doet je ook nadenken over de dood en de liefde en is ook aangrijpend. Ik leefde ook mee met Mevrouw Verona door wat ze allemaal al had meegemaakt. Dit is dan weer een pluspunt aan het boek.<br>

Mevrouw Verona daalt de heuvel af was voor mij geen geslaagd boek. Vooral omdat het onderwerp me niet echt aansprak en het soms moeilijk geschreven was, maar het deed me soms wel stilstaan bij de dood en de liefde. Ik zou het wel aanraden aan volwassenen.

Ik heb het boek : “Mevrouw Verona daalt de heuvel af” gelezen van Dimitri Verhulst . Ik vindt dit boek redelijk moeilijk voor iemand van mijn leeftijd .Daarbij denk ik dat het boek eerder is voor volwassen personen en niet echt naar jongeren toe . In de eerste paar pagina’s vond ik het boek niet echt interessant en heb ik het een paar keer opnieuw moeten lezen omdat ik die niet echt begreep . De schrijver begon ook om de paar pagina’s een ander hoofdstuk waardoor ik ook niet altijd de samenhang van het verhaal verstond .Toen ik verder aan het lezen was bleek het eigenlijk wel nog een tof boek te zijn en begreep ik het echt . Ik vindt het verhaal aangrijpend omdat het gaat over de laatste uren van Mevrouw Verona zelf waarbij ze terugblikt op haar leven . Het boek start wanneer ze klein is en allemaal honden rond haar gingen dat vond ze speciaal want de honden zouden zich geborgen gevoelt hebben. Ze krijgt zelf geen boek van haar moeder maar toch blijven honden haar het hele leven achtervolgen . Dat ene was een typisch elementje waarmee ze haar tweeëntachtig jaren omvattende bestaan zou samenvatten .Dit boek vind vooral plaats in een klein stadje in Oucwègne dat zich op het platteland tussen de bergen bevindt .Het hoofdpersonage verteld niet alleen haar leven maar ook dat van verschillende personen in de stad zoals Rosetta Courtheoux , Meneer Pottenbakker , … We komen dus ook nog veel te weten over de andere personages in het boek . kortom ik heb het boek nog graag gelezen ook al ben ik geen echte lezer . Het geeft een mooi beeld hoe het leven van een oude vrouw is . Het boek is zeker aan te raden en dat was mijn commentaar over het boek .

Mevrouw Verona daalt de heuvel af is een boek geschreven door Dimitri Verhulst. Toen ik begon te lezen in het boek had ik na de eerste pagina’s al gemengde gevoelens. Er zat totaal geen spanning in het verhaal, waardoor ik geneigd was om een ander boek te lezen. Eenmaal ik verder las kwam er meer leven in het verhaal, men legde de gebeurtenissen uit waardoor ik het boek toch verder heb gelezen. Ik vind het een zeer mooi verhaal. Mevrouw Verona en haar man Meneer Pottenbakker verhuizen op hun oude dag naar Oucwègne, ver weg van de beschaafde wereld. Ze vertelt over haar laatste jaren, die ik zowel droevig als zeer moedig vind. Ik kon me helemaal inleven in haar verhaal omdat ik in het dagelijkse leven ook zo’n dingen lees op het internet.
Ik vond de opbouw van het verhaal soms moeilijk te begrijpen. Er stonden woorden en plaatsen in waarvan ik nog nooit of zelden gehoord had. Hierdoor begreep ik niet elke zin van het verhaal even goed. Ik had het ook moeilijk met de overgang van het ene hoofdstuk naar het andere. De schrijver begon in elk hoofdstuk over een ander gedeelte van het verhaal, waardoor ik na zes hoofdstukken pas de samenhang van het verhaal begreep. Ik vond het ook een redelijk langdradig verhaal. Er zat niet veel spanning in, waardoor ik niet altijd met evenveel zin het boek verder las.
Over het algemeen vond ik het wel een mooi boek. Je zag dat de schrijver zijn best deed de feiten zo echt mogelijk te laten lijken, waarvan ik vind dat dit hem echt wel gelukt is. Ik kon de emoties van Mevrouw Verona echt voelen, toen ze bijvoorbeeld het laatste stukje hout dat haar man gehakt had in de stoof legde of toen ze de boom waaraan meneer Pottenbakker zich had opgehangen laat omhakken. Ik denk dat het doelpubliek wel eerder naar volwassenen gericht is en niet zozeer naar jongeren. Er wordt gebruik gemaakt van moeilijkere woorden en zinsconstructies waardoor niet elke jong volwassene het boek even goed begrijpt. Ik ben geen fanatieke lezer, maar ik vond het leuk eens een boek te lezen dat mij normaal gezien net iets minder aanspreekt.

Dit is het eerste boek dat ik van Dimitri Verhulst lees maar ik ken zijn andere werk 'De helaasheid der dingen' wel. En ik moet eerlijk zijn, het was voor mij eerder een lastig en saai traject om tot het einde te komen. Hier en daar staan wel wat moeilijke woorden maar ik heb ze heel snel begrepen aan de hand van de context. Het idee dat achter het verhaal zit vind ik goed maar het is niet wat ik verwacht had. Ik dacht dat het zich over veel meer locaties zou afspelen. Het boek gaat over een dame genaamd Verona die haar verhaal doet. Het boek begint toen ze jong was en alle honden om haar heen zwermden. Een eigenschap die ze van zichzelf speciaal vond. Maar haar moeder vond dit maar niks. Zo ga je verder voor nog tien pagina’s en ongeveer 50 Verona jaren later kom je in het dorpje Oucwègne terecht. Daarna maak je kennis met haar inmiddels overleden man en de dorpelingen. Zo gaat mevrouw Verona van de heuvel met haar hond. Die ze voor de laatste keer bewandelt maar in het begin is alle info nog zo vaag. Ze gaat op een bankje zitten en dan pas begint het echte verhaal. Wat zeer misleidend was voor mij want er komen zeer veel flashbacks aan te pas en soms weet je niet in welk levensjaar van Verona je nu zit. Na ongeveer de helft van het boek heb je door dat het leven zich dan afspeelt in haar hoofd terwijl ze op het bankje zit te wachten op de vrieskou. Want dit was ook een zeer duidelijk thema van het boek, de dood. De dood van haar vader, de dood van haar man en dan haar eigen dood. En dit doet je wel nadenken wat er eigenlijk door het hoofd van ons hoofdpersonage gaat. Want mocht je het nog niet doorhebben: mevrouw Verona is het hoofdpersonage en heeft een zeer rond karakter. Je voelt de emoties die ze doormaakt en hoe ze hiermee omgaat. Zo leer je haar beter kennen doorheen het verhaal. En snap je ook haar reacties die ze heeft en die je pas begrijpt als je haar verleden kent. Haar man Meneer Pottenbakker is meer een vlak karakter. Je komt gewoon te weten wat hij in zijn leven heeft gedaan samen met zijn vrouw en hoe zij daar nu op terugblikt. Ook de dorpelingen zijn maar figuranten in het verhaal die iets te zeggen hebben maar geen fase meemaken. Ik zou het eerder niet aanraden aan jonge lezers van achttien jaar maar echter aan de lezers met al levenservaringen. Het is een deftig boek maar het laat geen wauw-effect na.

“Mevrouw Verona daalt de heuvel af”, dit is het boek dat ik gelezen heb. Het is het eerste boek dat ik gelezen heb van Dimitri Verhulst en het viel al bij al nog mee. Eenmaal ik begon te lezen, ondervond ik dat er lange zinnen en moeilijke woorden vermeld stonden. Daarom liep het voor mij nogal moeizaam om steeds mee te zijn met het verhaal. Maar door sommige hoofdstukken nogmaals te lezen, kwam er al wat meer duidelijkheid. Soms vond ik het verhaal ook wat langdradig, vooral omdat er zoveel details werden verteld. Enkelen daarvan waren voor mij dan ook overbodig, omdat ik al zoveel informatie had gekregen over de verschillende onderwerpen van het leven van mevrouw Verona.

Het verhaal gaat over een oude vrouw die van alles en nog wat had meegemaakt. Ze vond dat het tijd was om te sterven dus haalde ze haar leven terug helemaal boven. Ik vind dat al deze ervaringen van haar nog niet echt goed te begrijpen vallen als je 17 jaar bent, maar eerder als je al rond je 50ste levensjaar bent. Daarom vond ik het ook moeilijk om mij in te leven in het verhaal. Op zich vond ik het verhaal wel aangrijpend en mooi beschreven. Er wordt verteld over de dood, dit staat dan ook in het middelpunt van het verhaal en ook al is het een treffend onderwerp, het wordt verteld op een tedere manier wat het verhaal ook ontroerend maakt. Buiten het hoofdonderwerp ‘de dood’ kwamen in het verhaal nog verscheidene aspecten voor. Zoals honden, het stadje waar ze woonde, muziek en de natuur. Deze onderwerpen waren dan ook belangrijk om het verhaal te begrijpen en volledig mee te zijn.

De twee hoofdpersonages in het verhaal zijn uiteraard mevrouw Verona en haar man meneer Pottenbakker. Mevrouw Verona is de protagonist met een vol karakter. Haar leren we doorheen het verhaal beter kennen. We komen meer te weten over haar leven en wat voor persoon zij is. Mevrouw Verona maakt in het verhaal een hele evolutie door en haar karakter wordt duidelijk naarmate het boek vordert. Zij staat dan ook centraal in het verhaal, het hele boek draait om haar. Er wordt verteld over de problemen en hindernissen die ze had in haar leven. Meneer Pottenbakker, de man van mevrouw Verona, heeft dan weer een vlak karakter en is de tweede hoofdrolspeler. Zijn rol staat volledig vast en verandert bijna niet.

Kortom ik heb het boek graag gelezen. Sommige zinnen en woorden waren moeilijk geschreven maar al bij al viel dat goed mee. Het is een meeslepend verhaal en is zeker aan te raden.

Mevrouw Verona daalt de heuvel af, een boek van Dimitri Verhulst is het boek dat ik heb gekozen om te lezen. Dit is niet het eerste boek dat ik lees van Dimitri Verhulst, ook las ik al: "De helaasheid der dingen" en "Godverdomse dagen op een godverdomse bol." Mevrouw Verona daalt de heuvel af is het minste boek van de drie. In het boek staan veel moeilijke woorden en de zinnen zijn ook lang, wat het niet gemakkelijker lezen maakt. De eerste 15-20 pagina's had ik hier meer problemen mee dan in het vervolg van het boek. Toch denk ik dat het boek meer geschikt is voor mensen van een iets oudere leeftijd. Ten eerste is het een traag boek waarin veel zaken tot bijna vervelens toe herhaald worden. Ten tweede is het hoofdpersonage een tweeëntachtig jaar oude dame (mevrouw Verona). Mensen met meer levenservaring zullen het dus makkelijker hebben om zich in het verhaal in te leven. Naarmate het boek vordert werd ik wel meer meegesleept in het verhaal dan in het begin, dit waarschijnlijk doordat je meer het verhaal kunt begrijpen, een vrouw die haar man verliest door zelfmoord en er dan op haar eentje voor staat, of toch niet helemaal? De liefde dat ze krijgt van de honden zorgt er eigenlijk voor dat ze de laatste 20 jaar van haar leven nog gelukkig kan zijn.

Dimitri Verhulst gebruikt vele mooie vergelijkingen. ‘De bomen hadden hun ringen, Mevrouw Verona gunde haar huid haar rimpels, de signaturen van haar uren.’ In het midden van het boek staat een lang gedicht geschreven, dit benadrukt nogmaals de mooie schrijfstijl van Dimitri Verhulst. Dit gedicht slaat nog eens terug op de eeuwige liefde voor haar man Meneer Pottenbakker.
Er gaat een zekere rust uit van het boek, omdat de auteur veel de natuur beschrijft, het verhaal speelt zich ook af in een rustig dorpje. Het is een boek waarbij je helemaal afdwaalt naar het platteland, het buitenleven.

Er zijn weinig personages in het boek, buiten Mevrouw Verona en haar overleden man Meneer Pottenbakker, worden er nog een paar korte anekdotes verteld over enkele dorpsbewoners: de koe die burgemeester wordt, het kruidenierswinkeltje van Rosetta Courthéoux, dokter Mme Lunette die eigenlijk dierenarts is etc. Hierdoor krijg je een zeer mooi beeld van Mevrouw Verona en haar omgeving. Toch zijn de beschrijvingen van de personages meer een momentopname, de verteller is een toeschouwer, waardoor je het gevoel krijgt dat je de personages niet echt kent

Ik heb het boek ‘Mevrouw Verona daalt de heuvel af’ gelezen van Dimitri Verhulst. Ik heb een gemengde mening bij dit boek. Aan de ene kant vond ik het een moeilijk boek om te lezen doordat het lange zinnen had, en er waren ook moeilijke woorden in het boek aanwezig waardoor dit minder aantrekkelijk is voor jongeren. Ik vond het soms echt moeilijk om ze te verstaan. Persoonlijk denk ik dat dit eerder een boek is voor ouderen omdat het boek traag gaat en misschien ook wel gemakkelijker leest voor ouderen doordat zij de meeste woorden wel zullen kennen. Het is niet dat als je 5 pagina’s gelezen hebt dat je opeens niet meer mee zou zijn want alles wordt meerdere malen herhaald. Mijn andere mening over dit boek is dat ik het eigenlijk wel een mooi verhaal vind. Het gaat over de dood maar het is zeker niet pijnlijk verteld en geschreven maar eerder zacht. Het is zeker niet schokkend wat je misschien wel kan denken als je een boek over de dood gaat lezen. Ook wel ontroerend doordat Mevrouw Verona nog steeds niet over de dood is van haar man, en dat ze hem ‘trouw’ wil blijven als je het zo zou kunnen noemen. De titel kan eigenlijk wel letterlijk genomen worden. In het begin van het verhaal wordt verteld dat ze de heuvel al is aan het afdalen als een oudere vrouw, in het midden van het boek worden dan flash-backs aangehaald. Over hoe ze was toen haar man nog leefde. Naar het einde toe werd er dan weer verteld als ze de heuvel afdaalt. En hoe ze dan eigenlijk op het einde van het boek aan haar einde komt. Maar wat zeker niet pijnlijk overkomt als ze sterft. Het ‘niets’ zal haar omarmen, maar niet de dood.

Het is een aangrijpend en meeslepend verhaal over mevrouw Verona's grote liefde, een bijzondere omgeving vol mooie herinneringen en het afscheid nemen van het leven. Alles geschreven met humor, gevoel en passie. Verhulst houdt je in de ban met zijn vertelkracht. Hij heeft een beeldend taalgebruik en brengt verhalen in een no-nonsense stijl die toch heel veel gevoel weergeven en op die manier de lezer aangrijpen. Hij vertelt alles met zeer veel humor.

Ik heb het boek : ‘Mevrouw Verona daalt de heuvel af’ van Dimitri Verhulst gelezen. Ik heb er een gemengd gevoel bij. Enerzijds vind ik het mooi, maar anderzijds vind ik het vaak moeilijk.

Ik vind het een mooi verhaal, ontroerend en melancholisch. Ook de manier om gevoelens en gedachten uit te drukken vind ik heel knap gedaan. Door de mooie beeldspraak kan ik mij met mijn fantasie gemakkelijk inleven in de gevoelens en gedachten van het personage. “Jongens zonder nervatuur in hun gezicht, met broekzakken die door de werkloosheid en de verveling waren afgesleten.”

Het boek zal vooral oudere mensen aanspreken, omdat het verhaal traag verloopt. Er worden veel lange beschrijvingen gemaakt van situaties. Door moeilijk begrijpbare woorden is het boek minder interessant voor jongeren. “De hellingsgraad was er zodanig dat Ravel meermaals als de cascadeur in een circusact door zijn lochting strompelde, en de verhuizers die zijn spullen vloekend naar boven sjouwden verwensten een piano met een vleugel die geen vlerk kon zijn.”

Het boek gaat over de dood, maar door manier waarop de auteur over de dood schrijft, is het minder pijnlijk, minder beangstigend en minder erg. “Nog even en dat Niets zou haar omarmen,maar dan met armen die ook de zijne mochten zijn.”

Als besluit vind ik dat het een boek is eerder voor volwassen mensen. Ik heb wel genoten van de soms mooie beschrijvingen, fragmenten. Daarom denk ik dat het ook voor jonge mensen een mooi boek kan zijn, onderuit gezakt in je zetel.

<i>Mevrouw Verona daalt de heuvel af</i> is een boek van Dimitri Verhulst. Mijn mening over het boek was redelijk slecht. Het boek gaat over een oude vrouw en dat staat mij niet zo aan. Ik heb liever een boek over leeftijdsgenoten.
Citaat: ‘dat ene typische elementje waarmee ze haar tweeëntachtig jaren omvattende bestaan zou samenvatten, was dat honden steeds haar gezelschap hadden uitverkozen.’

Het verhaal is geschreven in lange zinnen. Lange zinnen zijn meestal moeilijker om te begrijpen.
Citaat: ‘konden de schapen eindelijk likken wat ze o zo moeizaam hadden geoond, hadden de steenkappers het leisteenstof dat zich alsmaar hoger opstapelde in hun longen boven de gootsteen uitgekotst, waren de thermossen uitgespoeld, de hoefijzers geslagen, de velden gezaaid, de hooiharken getrokken, het koren geponderd, het beton gestort, de voeren hout geleverd en het geld geteld, kortom als het werk erop zat en men wou vergeten dat er 's anderendaags opnieuw moest worden geoond en gehoest en gespoeld en geslagen, dat men weer diende te zaaien en te trekken en te ponderen en te storten en te leveren opdat men daar hopelijk iets om te tellen aan overhield, dan, en niet eerder, trokken de mannen naar de kantine van de oude katholieke cinema voor hun slaapmutsjes.’

In het verhaal maakt men ook gebruik van veel moeilijke woorden. Dat maakt het verhaal moeilijk om te lezen.
Citaat: ‘in de verhalen die ze als kinderen in het klasje van Zuster Zoë lazen waren boten zelden boten. Het waren kano’s, neen, het waren schoeners, en zij brachten de protagonisten zonder meer naar paradijselijke oevers.’

Voor al de mensen die dit boek gaan lezen, wees voorbereid op de lange zinnen met moeilijke woorden. Dit was alvast mijn comentaar over dit boek.