Loopgravenoorlog
Debois, Faucheux, de moffen en vele andere anonieme soldaten die zich in de modderige loopgraven in de hel wanen, ondervinden aan den lijve de geïndustrialiseerde oorlog met zijn smerige gasaanvallen, vernietigende bombardementen en de bijhorende gruwel, verminkingen en dood. De zwart-witkleuren die Tardi typeren zijn geen beperking, integendeel, ze zijn in combinatie met zijn tekenstijl onevenaarbaar. Hij laat de soldatengezichten boekdelen spreken en het inktzwarte bloed dat van de pagina's spettert wordt er niet minder angstaanjagend van.
Dit is Tardi's meesterwerk over de Groote Oorlog waarin hij in zwart-wit de krankzinnigheid van deze 'reusachtige, anonieme doodskreet' weergeeft. Hij wil geen historicus zijn, maar een verteller die een waarschuwing voor collectieve waanzin uit het verleden naar de toekomst stuurt. Absolute horror die zich jammer genoeg heeft afgespeeld in onze achtertuin.
Lees een stukje
Er wordt flink geschoten en niet ver weg. Twee minuten geleden was het nog slapjes, maar nu... Kogels slaan centimeters van zijn lijf in. Straks krijgt hij er één voor z'n raap, zoals hij daar nu ligt, zo lullig plat in de modder... in de stront, ja... jezus, wat stinkt 't! Er moet hier in de buurt minstens één mof liggen te vergaan! Je let niet meer op de lijken, er zijn er zoveel, stapelsFransen, Duitsers, je loopt erover, je bedekt ze niet eens meer...
Staat dit boek in jouw bib?
Lees ook deze boeken
Het dikke schrift
Het Achterhuis
Hoe ik nu leef
De donkere kamer van Damokles
De jongen in de gestreepte pyjama
Wat andere lezers vinden
De graphic novel is zeer gekend in de literaire wereld. Het is geschreven in 1993 door Jacques Tardi. Doorheen de 127 pagina's gaf hij niet enkel de hoop en wanhoop weer van de soldaten, maar ook de angsten en het dagdagelijks leven van soldaten in loopgraven. Deze strip is historisch gezien perfect. Hij werkte samen met de eerste historicus Jean-Pierre Verney, gespecialiseerd in de wereldoorlog. Elk wapen, uniform, data en de details van de loopgraven moesten kloppen. Deze strip heeft geen typisch verhaal met een centraal personage. Het verhaal heeft geen chronologische volgorde. Het heeft vooral niet-chronologische gebeurtenissen, namelijk kleine stukjes gebeurtenissen die de Franse en Duitse soldaten hebben meegemaakt. Dat resulteert tot een persoonlijk verslag dat rechtstreeks tot de lezer spreekt over mensen die opzettelijk hun lichaam verminken om aan de verschrikkingen van de oorlog te ontsnappen. Wat je zal merken tijdens het lezen is dat het kleurgebruik doorheen het verhaal verandert. Je kunt zien dat aan het begin van het verhaal de uniformen blauw en rood zijn en aan het einde toe alleen nog grijs met bloedvlekken. De gebeurtenissen spelen zich af aan het Westfront gepaard met menselijke ellende. Ook gaat je opvallen dat Tardi de lezer niet spaart met de gebeurtenissen. Hij geeft alle details weer hoe het er aan toe gaat in de oorlog. Zo zal je veel verwoesting tegenkomen in het verhaal evenmin evenveel verminkingen. Dit past zeer goed bij het onderwerp van het verhaal want oorlog is nu eenmaal geen rozengeur en maneschijn. Wat ook zeer goed gedaan was van Tardi waren de uitspraken van de oversten zoals: “Mensen zijn schapen” of “Ze sterven als slachtoffer van hun eigen stompzinnige volgzaamheid”. Zo krijg je een beter beeld van de relatie tussen de oversten en de soldaten. Mijn conclusie is dat Loopgraveboorlog van Jacques Tardi een literatuur is met de grote L en niet zomaar een ordinaire strip. Wat ik bedoel met de term literatuur met de grote L is dat je wijsheid en kennis verkrijgt tijdens het lezen van dit boek. Wat bij het verhaal van toepassing was zoals ik al eerder vermeld heb is dat oorlog geen rozengeur en maneschijn is. Dit wordt zeer goed toegepast in de graphic novel aan de hand van het taalgebruik, maar ook door de tekeningen. Ook heb ik meer inzicht gekregen over de gebeurtenissen tijdens de oorlog. Om deze redenen beschouw ik Loopgravenoorlog als een literair werk met grote L.
heel saai om bij in slaap te vallen