Een jihad van liefde
22 maart 2016. In Brussel sterven mensen bij een aanslag. Ook de vrouw van Mohamed El Bachiri sterft. Zij zat in de metro toen daarin een bom ontplofte.
Mohamed is zijn vrouw kwijt. Loubna was zijn grote liefde.
Mohamed zorgt nu alleen voor zijn drie zonen.
Die kinderen begrijpen het niet: waar is hun mama?
Mohamed vertelt over zijn tranen en zijn verdriet.
Hij kan niet slapen.
En dan schrijft hij.
Over zijn emoties, over zijn kinderen.
Over het leven, over België, over de islam.
Hij heeft een grote boodschap: "Laten we de liefde aanboren, de onuitputtelijke grondstof, die uit het hart komt en niet uit de bodem."
Dit is een mini-boekje over grote gevoelens en grote vragen. Om te lezen, om over te denken, en misschien ook om even bij te huilen.
Lees een stukje
Die dag
Ik had vrijaf.
Zij nam de metro.
Een van haar vriendinnen kwam me opzoeken.
Ze zei dat er een aanslag was gepleegd.
Ik had direct een slecht voorgevoel.
Ik zag dat ze na 9:10 niet meer online was geweest.
Toen wist ik genoeg.
Ik ging naar mijn ouders.
Met een deken om me heen stortte ik in.
Voor de rest heb ik een soort geheugenverlies.
Ik ben in een andere dimensie.
Alleen zo kan ik leven.
Beluister een stukje
Nood aan ondersteuning bij het lezen? Een Daisy-luisterversie van dit boek vind je bij Luisterpuntbibliotheek.
Staat dit boek in jouw bib?
Lees ook deze boeken
Zink
Congo : een geschiedenis
Reservoir 13
Het moois dat we delen
Drie schimmen
Wat andere lezers vinden
nice?
Het lijkt me een heel leuk boek, ik ga het zo snel mogelijk halen!
Ik wil mijn mening geven over het boek een Jihad van liefde van Mohamed El Bachiri. Ik vind al ten eerste dat wanneer je een familie hebt dat je elkaar altijd moet steunen zelfs wanneer er iets ergs gebeurt moet je altijd in jezelf geloven en verder gaan . Ik vind het een rakend en pakkend boek om te zien hoeveel mensen er gemeen kunnen zijn in het leven van nu . Ik vind het echt zo erg om het leven van de mensen zo maar af te nemen . Dit vind ik schaamteloos . Waarom zoveel verdriet doen aan mensen die u niets misdaan hebben ? Ik denk dat ze zich eens in de plaats van de andere moet zetten om het te snappen. Hoe onverwacht kan het niet zijn dat er een aanslag word gepleegd wanneer je in de métro stapt om naar u werk te gaan en dat je dan nooit meer terug komt ? Nu snap je waarom ik vind dat je dit moet lezen gewoon om te zien hoe gemeen de wereld wel kan zijn en dat je altijd in jezelf en in je familie moet geloven !