De oceaan aan het einde van het pad
De verteller vindt onbewust zijn weg terug naar zijn geboortedorp, langs zijn huis dat er niet meer staat, langs het pad helemaal tot aan het einde, waar hij verbaasd is een boerderij te vinden waarvan hij zich toch herinnert dat die er altijd al stond. Waarin een meisje gewoond heeft dat er nu niet meer woont, maar dat haar oceaan heeft achtergelaten, die hij nog nooit gezien heeft maar hem toch ook erg bekend voorkomt…
Dit is een sprookje, een feeënverhaal, een magisch realistisch griezelvertelsel waarin de verteller zich gebeurtenissen herinnert die hij al lang vergeten was maar die hem gemaakt hebben tot wie hij is. Hij herontdekt dat de wereld niet zo werkt als hij dacht, dat er andere werelden zijn en andere krachten, die elk hun natuur hebben en niet anders kunnen dan die te volgen. Neil Gaiman schildert universums zoals niemand anders dat kan, en dit is een prachtig, wonderlijk boek.
Lees een stukje
Zo nu en dan gooide ik een hazelnoot midden in de vijver, die door Lettie Hempstock hoe ook weer werd genoemd?
’De zee’, toch?
[…]
Ik vroeg me af of we ooit in het water gevallen waren. Had ik haar in de eendenvijver geduwd, dat vreemde meisje dat woonde in de boerderij helemaal aan het einde van het pad? Ik herinnerde me dat ze in het water lag. Misschien had zij mij er ook wel ingeduwd.
Waar was ze naartoe gegaan? Amerika? Nee, Australië. Dat was het. Ergens heel ver weg.
En het was niet de zee. Het was de oceaan.
Beluister een stukje
Nood aan ondersteuning bij het lezen? Een Daisy-luisterversie van dit boek vind je bij Luisterpuntbibliotheek.
Wat andere lezers vinden
Vaag boek
slecht
Fantastisch boek!!!