De lachaanval

echt eh

leuk boek

dit leek me een leuk boek maar ik vind het helemaal niets. het is eerder een jongensboek.

leuke titel

het lijkt een leuk boek te zijn. waarom: ik heb soms ook een lachaanval (zie de titel)

Niet echt interessant :(

In het begin was het saai, maar naar het einde toe begon het leuker te worden. In het begin van het verhaal gebeurde er niet veel. Er was niet zo veel spanning in het verhaal. Het wordt verteld vanuit de ik-persoon, maar ik kan er niet uithalen wie de ik-persoon is. Het verhaal was ook heel verwarrend.

Een grappig boek, maar wel een raar einde.
Vooral droge humor, maar wel een tof boek.
Soms is het te langdurig!
Ik heb al betere boeken gelezen.

Ik heb het boek 'De lachaanval' van tjibbe veldkamp gelezen. Toen ik het begon te lezen vond ik het een zeer raar begin van een boek. Maar ik heb toch verder gelezen het moest tenslotte voor school. Maar het boek viel echt tegen ik dacht dat het een zeer grappig boek zou zijn maar dat blijkt het dus niet te zijn. Ook veel droge humor en ook humor die ik helemaal niet snapte. Het boek is dus zeker geen aanrader. Het is ook vrij saai want ik moest echt moeite doen om het uit te lezen omdat het me echt niet intereseerde. Ik vind wel dat de schrijver leuke tekeningen en foto's in het boek heeft geplaatst en dat is dan weer een pluspunt. De tekeningen maakte sommige grappen verstaanbaar. Maar het blijft een saai en niet leuk boek om te lezen dus geen aanrader!

De lachaanval
Ik heb het boek ‘De lachaanval’ van de auteur Tjibbe Veldkamp gelezen. Ik hou wel van goede humor en dacht met het boek te zien en de korte inhoud te lezen dat het wel een goed boek zou zijn. Dit viel mij echter hard tegen. Het begin was nogal verwarrend waardoor de zin om het boek verder te lezen snel verdwijnt, eerlijk gezegd als ik het boek niet voor school had moeten lezen had ik het boek meteen terug naar de bibliotheek gedaan. Ik heb het boek dan maar uitgelezen maar nooit gelachen terwijl het toch een ‘humoristisch’ boek is. Ik geef het personage Sybille gelijk dat ze niet met hun dadaïse grappen lacht want ze zijn ook totaal niet grappig. Het boek telt slechts 124 pagina’s maar de schrijver rekt alles in het boek ongelooflijk lang dat ik toch een beetje bewondering voor Tjibbe Veldkamp heb gekregen. Een ding weet ik wel zeker als hij een langer boek schrijft ga ik het niet lezen. Het niveau van het boek trek ik ook in twijfel er zijn verschillende dingen waar je toch wel dieper over gaat nadenken in het boek en dan lees je weer een stuk waarvan je denkt dat het van een kinderboek gekopieerd is.
Mijn conclusie voor dit boek is overwegend slecht er zijn wel stukken waarvan je denkt dat Veldkamp een goede schrijver is maar het algemene beeld van het boek is negatief.

Het boek ‘De lachaanval’ van Tjibbe Veldkamp werd door mij gelezen. Het leek mij, na het lezen van de achterflap, een zeer realistisch boek. Het verhaal vertelt het leven van een jongen op school die behoort tot een kliek. Er waren verschillende klieken op school waaronder ook ‘De aulazitters’, Auke behoorde tot deze kliek. In het begin van het verhaal moeten deze twee jongens niets van elkaar hebben, maar na het keerpunt van het verhaal worden de jongens van de ene op de andere moment beste vrienden. De bedoeling van hen is om een meisje van school te laten lachen. Zij doen er dan ook alles aan om dit te verwezenlijken, daardoor wordt Auke… . Wat hierna gebeurt, moet je zelf maar lezen. Hieruit blijkt dus dat ik jullie wel aanraad om dit boek te lezen omdat Het een zeer realistisch geschreven boek is, oké er zijn wat fictieve gebeurtenissen maar de hoofdgedachte is zeer realistisch. In het begin van het boek merk je ook al direct op dat het over jongeren gaat op een middelbare school: ‘ Ik stond voor de klas om met mijn spreekbeurt te beginnen. Plank, onze leraar Nederlands, was achterin gaan zitten.’ Dit geeft je meteen al een vertrouwd gevoel met het boek. Je kunt je eigen in dit boek terugvinden omdat je nu in hetzelfde schootje bevindt. Er zitten ook redelijk wat grappige stukken in het boek: ‘ 'Die van Hooft,’ zei Auke.’ Hooft?’ riep Plank. ‘ Vondel?’ vroeg Auke. ‘Wie is het nou?‘ ‘Jean Dulieu!’ zei ik. ‘Die van Paulus de Boskabouter!’. Na het lezen van een dergelijk stukje, kan je eigenlijk wel eens lachen omdat je deze situaties in je eigen leefwereld meemaakt en dan denkt van wat kunnen wij af en toe toch belachelijk doen. ‘ ‘Hoe duur zijn condooms eigenlijk?’ vroeg Hannah’, hieruit kunnen we toch wel onze conclusies trekken dat dit geen kinderboek is maar een boek voor adolescenten en hoe zij toch ooit met zodanige situaties moeten omgaan. Om dit boek een ‘Topboek’ te noemen zal ik jullie niet vertellen, maar het is een degelijk boek dat je wel eens kan lezen. Het bevat ook niet zoveel pagina’s en het leest vlot. Ik raad jullie dan ook aan om dit boek toch wel eens te lezen en ervan te genieten.

De lachaanval

In dit boek kan ik mezelf soms herkennen in één van de twee hoofdpersonages maar soms ook helemaal niet. Er zijn namelijk twee jongens die sinds kort ontdekken dat ze de perfecte vrienden voor elkaar zijn. De twee vrienden houden zich bezig met allerlei grappen uithalen zoals cartoons op papier zetten of moppen rechtstreeks tegen iemand vertellen. Af en toe durf ik ook wel eens een grapje te maken tijdens de les maar ik durf niet zo ver gaan als deze twee jongens.

De twee jongens doen ergens in het boek mee aan een verkiezing. Hier herken ik mezelf niet in want ik ben niet echt iemand die staat te wachten om een optreden te geven voor één of andere verkiezing voor een aantal mensen.

Waar ik mezelf wel in herken is de volgende situatie. Eén van de twee jongens krijgt een opmerking van één van de meisjes van zijn klas, die op een belachelijke manier in de opvoering betrokken was, waarin ze liet merken van: “Wat ben jij toch kinderachtig”. Die jongen zat daar dagen mee in zijn hoofd en als ze naar mij zo zouden reageren, dan zou ik ook denken van: “ Verdorie, ze vinden het kinderachtig.” Dan zou ik ook zo vlug mogelijk van dat podium af willen geraken.
Nog een voorbeeld over mijzelf is dat ik in een Koninklijke harmonie zit als percussionist en als ik daar een fout maak en ik sta daar met de dirigent voor mij die verlangt dat ik dat nog eens speel, dan breekt het zweet mij uit. Er zitten namelijk nog 50 andere mensen in de zaal die mij aan zitten te kijken.
Hoewel dat eigenlijk niet zo erg is want repetities dienen daarvoor toch? Maar toch is het griezelig en begin ik te zweten. En dat was geloof ik ook het geval bij één van die twee jongens.

Diezelfde jongen, het hoofdpersonage eigenlijk, heeft ook meegemaakt dat hij een afspraak had met een vrouw van 24 jaar. Ze eten iets en hij laat haar moppen zien die hij zelf verzint met iets uit de stad, zoals een brandladder die eigenlijk te kort is. Die vrouw, niet echt zo gelukkig, laat hem ook iets zien dat hij niet zo direct verstaat.. s’Nachts begrijpt hij het eindelijk en hij leidt eruit af dat diezelfde vrouw zelfmoord wil plegen. Hier gedraagt die kerel zich net zoals ik me zou gedragen, zenuwachtig en ongeduldig. Die kerel zit namelijk in de les met de gedachte dat er elk moment een vrouw van 24 jaar zelfmoord kan plegen. Hij zou er zo vlug mogelijk naartoe willen gaan om te kijken of ze er nog wel is. Als ik ook zo’n moment zou meemaken dan zou ik ook zo snel mogelijk uit de les willen om er heen te gaan. En dat gebeurt wel bij meerdere dingen zo.

Na dat ik dit boek een aantal jaren geleden al gelezen heb, besloot ik het nu nog eenste doen. Ik wist niet meer warover het precies ging, maar dat wil misschien wel iets betekenen. Een saai, ongestructureerd verhaal. Ik heb zelf wel wat droge humor, maar deze humor slaat totaal op niets, al weet ik wel niet of je het humor kan noemen. Wat de personages betreft zie ik een aantal miniscule vergelijkingen met de hoofdpersonage en mezelf. Hij wil altijd de grappigste zijn, ik niet zozeer, maar ik hou wel van lachen en hou me dan ook niet in om eens grappig uit de hoek te vallen. Bij mij misschien wel met meer succes da de hoofdpersonage (zonder naam). Hij durft ook wel eens iemand een loer draaien, wat ik mezelf ook nog zie doen, maar dan in mindere maten en meer zelfbewust. Waar ik me dan weer niet in kan vinden is vernieling aanrichten, bijvoorbeeld een ruit ingooien, zou ik zelf nooit doen.
Ik vind dat er nog gewerkt kan worden aan dit boek. Meer verbanden leggen tussen de verschillende hoofdstukken, leg er ook een duidelijke verhaallijn in, en iets meer realiteit (bv: naamkeuze personages). Dan zou dit al serieuse verbetering zijn. Het lijkt nu wel een schets.

(Een tip aan alle mensen die dit boek nog willen lezen: drink eerst een paar biertjes, of een paar glaasjes wijn, en dan kan je er heus wel mee lachen!)

Eerst en vooral wil ik zeggen dat dit boek geen aanrader is. Omdat ik geen fan ben van lezen had ik bij ‘Lach eens met een boek’ gekeken, terwijl ik er helemaal niets grappigs aan vond. Bij het kiezen van het boek had ik een positief gevoel en ook toen ik de korte inhoud las en mezelf een beeld probeerde voor te stellen hoe het boek zich zou afspelen. Dit bleek dus niet te kloppen. Maar door het boek twee keer te lezen begrijp ik het boek beter. Ook al is er geen duidelijk thema in het boek, is het liefde, vriendschap, verdriet of alles door elkaar ?
Er zijn niet veel gelijkenissen tussen het hoofdpersonage en mezelf, het is ook geen doorsnee jongen. De ik-persoon probeert kost wat kost een meisje uit zijn klas (Sybille) aan het lachen te brengen. Maar als dan blijkt dat zijn nieuwe vriend (Auke) met haar samen is, denkt hij na waarom hij het nooit aan Auke heeft verteld dat hij zelf gevoelens had voor Sybille. Dat is dus al een groot verschilpunt met de ik-persoon en mezelf, ik zou direct aan mijn beste vriendin duidelijk maken dat ik iets voel voor persoon, zodat zij daar ook rekening mee kan houden in bepaalde situaties.
De ik-persoon belt op een moment ook naar de Gemeentelijke Informatie, waar hij een zachte vrouwelijke stem aan de lijn heeft. Hij wou eigenlijk gewoon maar met iemand praten en zegt haar dan dat hij een grap heeft en aan de vrouw wil laten zien. Na enkele seconden twijfelen gaat de vrouw ook mee met hem om naar de grap te gaan kijken. Dit is gewoon een ongewone situatie. Als je met iemand belt en je hoort dat ze een mooie stem heeft, ga je toch niet direct met een onbekende afspreken om een grap uit te leggen? In ieder geval dat is toch wel een verschil met mezelf. De schrijver van dit boek (Tjibbe Veldkamp) heeft duidelijk een ander en raar gevoel voor humor, waarmee ik dus eigenlijk niet mee kon lachen. Ik kan dit boek dan ook aan niemand aanraden. Dit is dus een bewijs dat een boek met weinig pagina’s meestal ook weinig inhoud heeft.

Ik heb het boek ‘ De lachaanval ‘ gelezen. Ik haalde eerst mijn opdrachtenblad erbij en begon te lezen. Ik moest op zoek gaan naar gelijkenissen en verschillen tussen mij en het hoofdpersonage. In het begin kreeg ik het moeilijk om het boek verder te lezen omdat ik dacht dat het boek wel wat meer humor bevatte. Uiteindelijk heb ik het toch maar verder gelezen en de opdracht proberen zo goed mogelijk uit te voeren. Eerst ging ik de gelijkenissen zoeken. De opvallendste gelijkenis was toch wel het feit dat we allebei mensen proberen te laten lachen. De hoofdpersoon zit ook graag leraren tegen. Dat kan bij mij soms ook wel het geval zijn. Je komt ook te weten dat de hoofdpersoon gevoelig kan zijn, ook al toont hij dat niet. Ook dit is een gelijkenis vergeleken met mij.
Vervolgens na het vinden van enkele gelijkenissen ben ik begonnen om de verschillen te zoeken tussen mij en de hoofdpersoon. Hierbij was het opvallendste verschil dat de ik-persoon (hoofdpersoon) zich in een groep beter voelde als anderen. Dit is bij mij absoluut niet het geval. Nog een verschil is dat de ik-persoon geheimen verzweeg tegen zijn beste vriend. Tegen mijn beste vriend zou ik mijn geheimen wel vertellen.
In het algemeen heb ik meer gelijkenissen dan verschillen opgemerkt.

Dit boek gaat over 2 pubers die in de smaak proberen te vallen bij de meisjes door moppen te maken over de kunstenaar “Duchamp” of over de Bijbel. Bij het begin van het boek verwacht je dus een hilarisch verhaal… Niet dus, integendeel, het is een langdradig, saai en moeilijk verhaal. Sommige stukken slaan op niks en zijn vergezocht. Het wekt geen gevoel in je op. Misschien het gevoel dat je liever buiten speelt dan dit saaie boek te lezen.

Dan ben ik maar eens op zoek gegaan naar gelijkenissen en verschillen tussen mij en de hoofdpersonages. Om te beginnen moet ik eerlijk toegeven dat ik ook wel eens een mopje maken om een meisje te amuseren, maar dan wel op een heel ander niveau dan in het boek. Een andere gelijkenis is bijvoorbeeld dat ik ook wel van toneel spelen hou, zoals de hoofdpersonages. Ik denk dat dit wel de grootste gelijkenis is. Voor de rest zijn het nog allemaal verschillen. De denkwijze,… de manier van doen is al helemaal anders. Ik zou niks kapot maken om indruk te maken op iemand, dat is ronduit belachelijk. Ik ben dus blij dat ik meer verschillen heb dan gelijkenissen. Zoals jullie lezen ben ik niet echt zo te vinden voor dit boek, maar dat ligt waarschijnlijk aan mijn soort van humor. Het kan zijn dat u het wel een goed boek vindt. Lees het en kom erachter.

Ik heb het boek ‘De Lachaanval’ gelezen. Op het eerste zicht lijkt het een zeer humoristich verhaal maar dat is het naar mijn weten niet. Tijdens het lezen heb ik totaal niet zoveel gelachen of geweend. Je vind er ook geen onderwerp in terug omdat er bijna geen verbanden werden gelegd.Ik stond voor de klas, klaar om met mijn spreekbeurt te beginnen. Plank, onze leraar Nederlands, was achterin gaan zitten.” Mischien is het als humor bedoelt maar de naam Plank vind ik maar een stomme naam, net zoals Stofkoper. Als ik nu nog 10 was geweest zou ik het nog grappig hebben gevonden, maar nu vind ik het maar stom. Ook verstoorden al de prenten in het boek je aandacht voor het lezen. Ze hadden wel een bepaalde functie, de moppen ‘uitleggen’, maar ik vind dat als je een boek leest, je je eigen fantasie moet laten werken. Het einde moet een mooie afsluiter van het boek zijn. Veldkamp sluit zijn boek af door een mooie samenvatting te geven. “ Ik voelde dat ik moest lachen, maar niet om een grap. Dat was het vreemdste: niet om een grap. Maar de warmte van haar hand trok door mijn lichaam en er was geen houden meer aan. Mijn mondhoeken gingen omhoog”. Hij wilt hier het lachen nog een maal naar boven brengen omdat dat het eigelijk de bedoeling van het boek is. Je te laten lachen.

Ik heb het boek 'De Lachaanval' gelezen, ik lees al niet veel boeken maar als je dit boek leest, wil je echt geen boeken meer lezen. Als je de titel moet geloven zou je in het boek veel humor vinden, dat vind je ook maar niet bepaald het soort humor dat jij in gedachten hebt. Veel grappen betekent meestal veel lachen. Maar terwijl ik het boek heb gelezen heb ik niet zo hard gelachen.
In het begin van het boek heb je totaal geen inzicht over wat het boek voor je in petto heeft, het is complete chaos! De eerste bladzijde begint al zeker niet goed. Je krijgt te horen dat de ik-personage een spreekbeurt gaat geven voor zijn leerkracht Nederlands en niet hoe zijn leven eruit ziet. Om te beginnen aan dit soort boeken moet je vooral iets meer weten over het personage zelf, hoe hij leeft, hoe oud hij is, enzovoort. Er wordt vermeld dat hij 15 of 16 is, maar als je verder in het boek leest zou je denken dat het een jongen van 11 of 12 jaar was. Er worden veel grappen uitgehaald met medeleerlingen en leerkrachten, maar voor de lezer valt er niet veel aan te lachen. De grappen zijn dom, en zijn droog. Droge humor is moeilijk te begrijpen en je moet al echt een komiek zijn als je ermee gaat lachen. Als je zo wat halverwege het boek bent, heb je al geen zin meer om te lezen, het boek is ingedeeld in verschillende hoofdstukken maar die hoofdstukken hebben helemaal niets met elkaar te maken! Complete chaos zoals ik al zei. Het boek heeft ook geen echt thema, waar gaat het boek nu juist over? Dan is er humor, dan liefde, zelfmoord?
Je krijgt geen totaal beeld over het boek. En als je de kracht hebt om het boek helemaal uit te lezen zal je het einde zeker niet verwachten, het heeft geen verband met het thema, het is totaal onverwachts. En het is daarbij nog eens een onvolledig einde. Voor mij is dit boek echt geen aanrader, je kan beter je tijd steken in boeken die beter zijn!

Ik heb (tot mijn grote spijt) het boek 'de lachaanval' gelezen. Het boek stond in de selectie van boeken die ik van de leerkracht Nederlands moest lezen. Eerlijk gezegd is lezen niet echt mijn ding en slaat de commentaar erop misschien ook op niets maar het is nu eenmaal voor punten... Het boek sprak mij in het begin aan door de kaft die wel toonde van enige agressie (wat mij wel interesseert) in het boek en de 124 bladzijden die het boek telt was ook mooi meegenomen. Ik dacht in deze boek een hoop humor te vinden en om de zoveel seconden in de lach zou schieten, niet dus. In het begin van de boek loopt alles nogal warrig wat "er iets van begrijpen" heel moeilijk maakt maar na enkele bladzijden had ik kracht genoeg om verder te lezen. Gelukkig komen in het boek niet al te veel personages voor want dat vermakkelijkt het lezen een pak. Het verhaal gaat over twee jongens die in het begin van het verhaal niets van elkaar moeten hebben maar op een dag (iets te) toevallig op mekaar botsen en daarna meteen de beste vrienden zijn. Na deze ontmoeting zijn ze ook(bijna) altijd in het verhaal samen. Er ontstaat een hechte vriendschap en ze halen grappen uit met iedereen. Waarin bij bijna elke grap ongelofelijk veel rond de pot wordt gedraaid, het is eigenlijk ongelofelijk dat de schrijver dit nogal saaie verhaal heeft kunnen schrijven in 124 pagina's, het is een hele prestatie er zulke zever bij te verzinnen. Ik heb de indruk dat de humor redelijk droog is maar de droge humor komt in een geheel foute context in het verhaal. Ook wil ik nog even iets kwijt voor de vrouwelijke lezers: als je denkt dat het ik-personage denkt zoals de gemiddelde jongen van vijftien of zestien jaar heb je het fout. Ik ken weinig jongens die zulke rotzooi en humor rondbazuinen. Als de schrijver het niet had laten merken in het boek dat de ik-persoon vijftien is dan zou ik denken dat hij elf of twaalf was. Ook zeer spijtig is dat in het boek niets word verteld over het hoofdpersonage zijn thuissituatie en andere leven buiten school, het lijkt alsof de persoon enkel op school leeft, hij voor de school poort gaat slapen en er ook weer wakker wordt. Dit maakt de lezer het moeilijk te begrijpen om het verhaal realistisch op te vatten , althans bij mij. Er zijn twee belangrijke wendingen in het verhaal, deze zijn naar mijn mening slecht verdeeld en gebeuren beide op het einde van het verhaal. Dit heeft als gevolg dat de schrijver eerst veel rond de pot moest draaien en als de eerste climax er eindelijk kwam was ik niet echt onder de indruk. Naar mijn mening was dat het hoofdpersonage droevig moest zijn maar dat is (net zoals de humor) grandioos mislukt. Op het einde van het verhaal schrijft de schrijver dan weer te weinig details op om een duidelijke weergave te geven hoe het verhaal afloopt, dit is enorm irriterend want na al die tijd erin te steken had je de boek eigenlijk gelezen voor een onvolledig einde. Kortom, de boek is niet echt een aanrader moet ik zeggen, lees hem niet omdat hij weinig bladzijden heeft want dat valt uiteindelijk toch tegen. Je besteedt beter iets meer tijd aan een beter en iets dikker boek. Zodat je achteraf er veel meer aan hebt. Dus een ander boek lezen is de opdracht!

Ik heb het boek ‘De lachaanval’ gelezen en hoewel het zeer humoristisch en positief klinkt, heb ik toch niet veel gelachen. Eigenlijk is er in dit boek geen enkele vorm van gevoel te vinden. Je lacht niet, je schreeuwt niet, je hebt geen angst... Je ergert je alleen maar.
Het boek is het toppunt van de chaos: Het begin heeft niets te maken met het einde en ook de middenstukken vormen verschillende verhalen. Wat is eigenlijk het onderwerp van dit boek? Vriendschap, liefde, humor, zelfmoord of politiek? Ik ben er nog altijd niet achtergekomen want elk hoofdstuk heeft zijn eigen thema zonder verbanden met de vorige hoofdstukken.
Het begon al bij het eerste blad: “Ik stond voor de klas, klaar om met mijn spreekbeurt te beginnen. Plank, onze leraar Nederlands, was achterin gaan zitten.” Welke auteur noemt zijn fictieve personages in een jeugdboek ‘Plank’? Misschien is het grappig bedoelt maar het komt nogal kinderachtig over. Het stoort Veldkamp dan ook niet om verdere bizarre achternamen te geven aan de leraren zoals Stofkoper (een leraar chemie, hoe duidelijk) en De Man. Misschien is dit vrij kortzichtig gezien van mij en sta ik niet open voor dit soort humor, maar er zijn boeken die hun humor goed kunnen uitdrukken zonder de hulp van ‘grappige’ namen.
Een einde schrijven voor een boek is altijd lastig. Je moet het afsluiten met iets dat het geheel samenvat en het moet de lezer een goed gevoel geven. “ Ik voelde dat ik moest lachen, maar niet om een grap. Dat was het vreemdste: niet om een grap. Maar de warmte van haar hand trok door mijn lichaam en er was geen houden meer aan. Mijn mondhoeken gingen omhoog”. Toegegeven, Tjibbe Veldkamp vat het boek goed samen door datgene wat belangrijk is, namelijk lachen, op het einde een meer doordachte betekenis te geven.
Maar hoewel dit alles, zeg ik niet dat het einde geslaagd is. Integendeel zelfs. Romantiek is zéér ver te zoeken, zeker als je denkt dat plakband en liefde hand in hand gaan (en dit is nog niet eens figuurlijk bedoelt).
Er zijn kinderboeken, jeugdboeken, adolescentboeken en volwassenenboeken. Ik weet niet tot welke categorie dit boek behoort vermits ik eerst zag dat er prentjes in stonden. Hier had ik mijn bedenkingen bij over het niveau. Maar ik las het boek en ik kwam te weten dat deze tekeningen een bepaalde functie hadden. Niet zozeer om het boek te verfraaien, maar wel om te moppen beter te benadrukken. Sommige tekeningen zijn best grappig waardoor een lichte glimlach op je gezicht opduikt. Maar opeens wordt het verhaal verstoort door 6 pagina’s met foto’s of een tabel. Dan blader je snel en geïrriteerd verder. “De foto’s waren inderdaad oké, vooral die waarop de papierbak de lucht in ging. En die waarop we op het punt stonden de ruiten in te kinkelen,was ook goed geworden.” Dit is een gedeeltelijke uitleg dat je krijgt bij de foto’s. Bij een boek moet je je fantasie laten werken zonder dat de foto’s voorgeschoteld worden.
Dit zijn dus enkele argumenten over ‘de lachaanval’ en zoals je kan lezen ben ik niet echt overtuigd van de kwaliteit van het boek. Het is dus absoluut geen aanrader, ook al denk je dat je bij dit boek een serieuze lachaanval gaat krijgen.

Ik vind dat de boekenzoeker geen gelijk heeft. Het was een saai boek. Normaal lees ik niet veel, maar als ik een goed boek aan het lezen ben, dan kan ik niet meer stoppen met lezen. Bij dit boek had ik dat niet. Ik heb dit boek onder het rubriek ‘lach eens met een boek’ gekozen, en ik vond dat helemaal geen grappig boek. Soms werden er wel eens moppen verteld, maar ik kon er toch niet mee lachen.

Saai.

Geen aanrader, verdient maximum een 6 op 10

Echt goed voor mij om te lezen

Ik kwam niet eens door het eerste hoofdstuk maar moest hem wel lezen. maar ik vind het een boek om niet aan te raden. :S

'k vind het wel een redelijk leuk boek maar het mocht een beetje dikker zijn

ik haat die boek nooit ga ik hem nog lezen...pffff saaai man wat is er met jullie dat jullie die boek leuk vonden ( of slijmen jullie alleen maar ) ... slijmerts

Ik vond het een leuk boek! Ik heb het nu net uitgelezen, (2 minuten geleden) en ik vond het erg grappig! Jammer alleen dat je het zo snel uitleest.....

zalig boekske :)

Een echte lachaanval, heel grappig. Ik lees niet veel boeken maar dit las ik echt vlot. Een echte topper als je van droge en moeilijke humor houdt.
Zoals Chiron Potié wie dat dan ook mag zijn al vermeldde paste de titel echt bij het boek.

Ik vond het een heel goed boek. Vlot leesbaar met grappige stukken bij. Ik vind het boek beter dan dat hier beschreven staat op de website. Het is een humoristisch boek. Dit boek moet je echt gelezen hebben!!!!

Het boek had wel een grappige en vloeiend leesbare tekst. Vooral de droge humor sprak me erg aan. De titel past echt wel bij het verhaal.

meuuuuuuuuuuuuuuuuh slecht boek

Ik vond het wel een goei boek ! Heel grappige stukke bij, helemaal nie saai en gewoon plezant om te leze ! ---> aanrader !

De site is super maar het boek is toch beter!
niet alleen voor jongens!