Bride

‘Misery.’ Vader stopt met tikken op de touchscreen-monitor en staat op van achter zijn luxe mahoniehouten bureau. Ik zie geen glimlach om zijn lippen, maar zijn gezichtsuitdrukking is ook weer niet kil te noemen. ‘Fijn je hier weer te zien.’ ‘Het is zeker… bijzonder.’ De afgelopen jaren zijn goed geweest voor Henry Lark. Ik kijk naar zijn lange lichaam, driehoekige gezicht en ver uit elkaar staande ogen, en word er opnieuw aan herinnerd hoeveel ik op hem lijk. Zijn blonde haar mag dan wat grijzer zijn, maar zit nog steeds perfect gekapt. Dat is nooit anders geweest, vader ziet er altijd uit om door een ringetje te halen. Vanavond mag hij de mouwen van zijn witte blouse dan hebben opgestroopt, maar zelfs dat heeft hij minutieus gedaan. Als hij me zo wil laten denken dat dit een ongedwongen gesprek is, heeft hij het mis. Dat is precies de reden dat ik, wanneer hij naar de leren stoel voor zijn bureau wijst en zegt dat ik moet gaan zitten, besluit om tegen de deur aan te leunen.