Pluto : aan het einde van de weg rechtdoor
Antonia blikt terug op de mooiste zomer van haar leven in Pluto, waar ze enkele zorgeloze maanden vertoefde met haar hippie mama en drie zussen. Die herinneringen baden in zomerzon, verdwalen in de natuur en leven zonder tijdsbesef. Daarnaast krijg je in dit boek ook het perspectief van Antonia's dochter Loekie, die zoveel jaren later haar eigen herinneringen én die van haar mama probeert te reconstrueren.
Dit is een verhaal met een gouden randje, over moeders, dochters, zussen en de ragfijne draden die hen verbinden, een leven lang, tot over de dood heen.
Lara Taveirne schrijft zo mooi, dat je op bijna iedere pagina zinnen wil aanduiden om te onthouden. Een tomeloos boek, dat je confronteert met de allesverslindende mokerslag van verdriet en rouw.
Lees een stukje
Toen ik ze zo bekeek, begreep ik voor het eerst waarom de zomer in Pluto mijn lievelingszomer was geweest. Er was geen Jas die een zus kwam stelen. Geen jaren die zich blijvend leesbaar in mijn moeders gezicht kwamen nestelen. We stonden nog niet op losse ijsblokken. In Pluto liet de zon ons dezelfde kant opgroeien. Onze klokken stonden gelijk. Daar was samen nog niet deelbaar door apart.
Beluister een stukje
Nood aan ondersteuning bij het lezen? Een Daisy-luisterversie van dit boek vind je bij Luisterpuntbibliotheek.
Staat dit boek in jouw bib?
Lees ook deze boeken
Het eiland van de verdwenen bomen
Hamnet
De overlevenden
Films die nergens draaien
Briefjes voor Pelle
Wat andere lezers vinden