Joe Speedboot

Ik zou dit boek enkel aanraden aan geoefende lezers die ook de minder spannende, maar daarom niet minder aangename psychologische romans kunnen appreciëren. Er zit niet veel actie in het verhaal, maar toch vond ik dit een leuk, aangenaam boek om te lezen. Ik denk dat dit vooral ligt aan het feit dat ik gegroeid ben als lezer. Als je van jezelf weet, dat je meer van actie houdt, laat dit boek dan nog even aan de kant liggen voor later. Het leest erg vlot, met hier en daar wel wat langdradigere stukjes. De humor in het boek is best ok. Ik moest er niet van schaterlachen, maar vaak kwam er wel een glimlach op mijn gezicht. Voor de rest een apart en interessant boek met een mooi thema.

Het boek Joe Speedboot is geschreven vanuit het ik- standpunt. Het boek verteld het verhaal van de veertienjarige Fransje Hermans die door een dom ongeluk in een rolstoel beland. De jonge levensgenieter viel in slaap in een maïsveld en werd zo overreden door een maïshakselaar. Hierbij raakt zijn linkerarm verlamd, kan hij nog met moeite stappen en kan hij slechts onverstaanbare woorden uitbrengen. Kort na het ontwaken uit zijn coma leert hij Joe Speedboot kennen. Joe is nieuw in het dorpje Lomark. Hij verloor zijn vader tijdens de verhuis naar het nieuwe dorp. Na hun ontmoeting blijven ze elkaar opzoeken en worden ze zowat elkaars beste vriend. Ze maken samen de gekste dingen mee. Zo besluit Joe op een dag om zelf een vliegtuig te bouwen waarmee ze ook werkelijk de lucht in gaan en neemt Fransje deel aan armworstel toernooien in het buitenland waardoor hij bijna kampioen wordt.

In het begin dat ik het boek las had ik het moeilijk om in het verhaal te komen. Ik had niet direct door wie welk personage was en vond het vreemd dat ik de oorzaak van Fransje's beperking nog niet kende. Naarmate ik verder las werd dit allemaal duidelijk en raakte ik verzeild in het verhaal.

Het verhaal spreekt me vooral aan omdat het geschreven is vanuit het ik-standpunt. Fransje vertelt zijn volledig levensverhaal vanaf het moment dat hij verongelukte en hierdoor sta je als lezer rechtstreeks in contact met de gevoelens en gedachten van het ik-persoon. Ik vind dat de auteur, Tommy Wieringa, hierin een zeer goede beslissing heeft gemaakt. Er is geen betere manier om je lezers te betrekken in het verhaal.

Nog een factor die het lezen zo aangenaam maakt, zijn de onverwachtse spannende scenes. Fransje vertelt spannende gebeurtenissen in detail waardoor er automatisch een mysterieuze sfeer ontstaat. Hij spreekt hierbij ook uitgebreid over zijn gevoelens. Dit doet hij op een zodanig pure en kwetsbare manier dat zijn verhaal, ondanks zijn beperking, herkenbaar wordt voor de lezer.

Ondanks het traag opgang komend begin waarbij ik het lastig vond om mezelf aan te zetten tot lezen, zou ik het boek wel aanraden aan leeftijdsgenoten. Het verhaal is zeer luchtig geschreven en combineert het realistische met het fantasierijke binnen een onbreekbare vriendschap. Dit maakt het lezen aangenaam en zo verloopt dit relatief vlot. Tommy Wieringa heeft met dit verhaal een leuk en aangenaam staaltje literatuur neergeschreven.

Ik had moeite in het begin om in het boek en zijn verhaal te komen. Het lezen ervan ging toen niet vlot. Maar al snel beterde dit. Ik vond het een heel mooi boek.

De hoofdonderwerpen van het boek zijn: een puber met een beperking, liefde en vriendschap. Ik vind dat het onderwerp beperking helemaal uit mijn leefwereld ligt want ik had er eigenlijk nog nooit aan gedacht als ik gans mijn leven in een rolstoel zou zitten en hoe ik daar mee om zou gaan. Het boek heeft ook een beetje mijn ogen geopend voor mensen met een beperking en hoe zij leven. Dit onderwerp wordt ook zeer goed uitgewerkt want in elk hoofdstuk kom je wel iets tegen waarbij Frans met zijn beperking worstelt.

Een belangrijke gebeurtenis in het verhaal is wanneer Frans meedoet aan een Europese armworstelwedstrijd. Omdat dit heel belangrijk is voor hem omdat hij bijna helemaal verlamd is behalve zijn arm. Ik vind dat het verhaal genoeg gebeurtenissen heeft en helemaal niet saai is om te lezen. De gebeurtenissen hangen niet volledig aan elkaar vast want de vertelde tijd is bijna 10 jaar .Ik vind het niet helemaal realistisch omdat 4 jongeren waaronder 1 met een beperking samen een vliegtuig bouwen. Het moment dat het meeste indruk op mij gemaakt heeft is wanneer de groep goede vrienden uit elkaar valt want Joe Christof en PJ gaan studeren en Frans alleen in Lomark overblijft. Dit heeft mij ook doen na denken wat er met mijn vriendengroep zou gebeuren als we allemaal naar het hoger onderwijs gaan.

De hoofdpersonen van het boek zijn Joe en Frans. Frans is volledig verlamt behalve aan zijn rechterarm doordat hij door een tractor werd overreden toen hij een dutje aan het doen was in het lange gras. Hij houd zich vooral bezig met het opschrijven van zijn dagboek. Het 2de hoofdpersonage is Joe speedboot, ofwel Achiel Stephaan (zijn echte naam) is een echte handige Harry want hij steekt met hulp van zijn vrienden een vliegtuig in elkaar, fabriceert bommen en maakt een auto om mee te doen aan Parijs-Dakar. Ik vind Joe niet echt zo geloofwaardig want hij kan op zijn eentje een auto bouwen, een vliegtuig en bommen maken. Dit is niet echt normaal voor iemand van 16. Ik vind de beslissingen om Frans te laten armworstelen zeer voorspelbaar ik dacht dit al van in het begin van het boek. De personage dat ik sympathiek vind is Mahfouz. Want hij gaat vaak met Frans wandelen en verteld hem ondertussen mooie verhalen over Egypte. Het personage dat ik helemaal niet sympathiek vind is Dirk. Omdat hij Frans achterlaat in een oude boerderij wanneer hij naar de kermis gaat en ook omdat hij ervoor zorgde dat Frans een pak rammel kreeg door 4 mannen op café.

Toen ik de korte inhoud op de site las, stond ik te popelen om het boek te lezen. Maar wanneer ik begon te lezen, moest ik mezelf de eerste 30 pagina's doorworstelen om beetje bij beetje in het verhaal te komen. In het verhaal zelf worden sommige personages goed beschreven en kan je jezelf best goed inleven. Andere personages zijn moeilijk te begrijpen en reageren op bepaalde situaties helemaal anders. Dit zorgt ervoor dat je het boek veel aandachtiger moet lezen om het te begrijpen. De droge humor vond ik persoonlijk dat het het verhaal moeilijker maakte om het te verstaan. Het boek gaat over een gevoelig onderwerp, maar de schrijver heeft dat gevoel niet in zijn boek verwerkt. Hij probeert een dit onderwerp op een soms moeilijk verstaanbare humor te verlichten.
Algemeen is het een matig boek.

De roman pakte heel anders uit dan ik verwacht had. Het verhaal verraste me op een positieve manier. De verhaallijn was af en toe wat absurd, maar uiteindelijk gaat de roman over de gevoelsmatige ontwikkeling van vier verschillende jongens.

Het boek 'Joe Speedboot' van Tommy Wieringa legt vooral de nadruk op het personage van Fransje Hermans. Fransje Hermans (het ik-personage) is een jongen die na een ongeluk met de grasmaaier gehandicapt is geraakt en op die manier ook zijn spraakvermogen verloren heeft. Eens ontwaakt uit zijn coma, en dus terug in het dorp (genaamd Lomark) leert hij Joe Speedboot kennen. Fransje is erg gefascineerd door Joe en ze worden vrienden. Het is te zeggen, Fransje wordt vooral ‘de meeloper’ van Joe. Ook Christof en Engel behoren tot zijn nieuwe vriendengroep. Even later komt ook Picolien Jane (afgekort PJ) nieuw in het dorp, waar Fransje op slag verliefd op is. Haar moeder schijnt nudist te zijn, dus de jongens bouwen een vliegtuigje om haar te begluren. Even later in het boek blijkt Fransje één van de betere armworstelaars ter wereld te zijn, en start hij een (seksuele) relatie met PJ. Maar ook Christof weet PJ voor zich te winnen, hoewel de bruiloft wordt verstoord door Joe die met een vliegtuig komt overvliegen met een doek waarop staat: “hoer van de eeuw”.<br><br>

Het verhaal in het boek is erg mager, maar is ook niet echt van groot belang. Tommy Wieringa wil vooral de nadruk leggen op de hoofdpersonages en de ontwikkeling ervan. Fransje Hermans is langs de ene kant een boeiend personage maar langs de andere kant dan ook weer niet. Het is fascinerend om te lezen hoe Fransje ondanks zijn verlamheid toch nog wat weet te maken van zijn leven en zelf één van de beste armworstelaars ter wereld wordt. Langs de andere kant voelt het personage van Fransje wat afstandelijk aan. Het is soms moeilijk als lezer vat op hem te krijgen, en te weten hoe hij nu precies in elkaar zit en welke gevoelens hij bij bepaalde situaties kent. Dit maakt het moeilijker om mee te leven met het personage en maakt het boek ook een stuk minder interessant. <br><br>

De schrijfstijl van auteur Tommy Wieringa is erg vlot en aangenaam om te lezen. Beetje irritant is wel de nogal geforceerde symboliek die hij in het boek verwerkt. Als er iets niet goed gaat met Fransje begint het plots te regenen buiten om maar iets te noemen. Wel leuk is de droge humor en de bizarre situaties die in het boek verwerkt zitten. Dat maakt het ook best luchtig. Het boek voelde aan alsof het honderd pagina’s minder lang was. <br><br>

Het boek ligt naar mijn mening uiteindelijk tussen poëtische rommel en amusante droogkomische opmerkingen. Het fletse verhaal is van ondergeschikt belang aan de personages die op zich best interessant zijn maar af en toe vrij afstandelijk aanvoelen. Wieringa weet af en toe een vreemde glimlach op mijn gezicht te toveren, maar slaat op andere momenten de plank weer serieus mis. Matig.

zeer goed boek, ik heb me rot geamuseerd