
De mooiste kleur die niet bestaat
In vrijheid leven, dat was de droom van Julia en haar oudere zus Gudrun in het Oost-Duitsland van einde jaren zestig in de vorige eeuw. Maar de prijs was hoog. Gudrun wordt neergeschoten bij een mislukte vluchtpoging, eerder verdween hun vader al naar het Westen. Pas jaren later vlucht ook Julia, naar haar vader in West-Berlijn. Haar jeugdliefde Alexander die haar achterna zou komen bleef achter. Julia is inmiddels 43, gehuwd met een Amsterdamse arts en wordt kort na de val van de muur terug naar Berlijn gestuurd als journalist. Ze logeert er bij haar moeder en gaat langs bij haar jeugdliefde. Bij hem verneemt ze dat zijn vluchtpoging verraden werd...
Hoe richten we onze levens in? Hoe gaan we om met onze herinnering? En ook, hoe verhoudt onze herinnering zich tot die van anderen? Die vragen prikkelen je bij het lezen van deze gave roman. Laterveer speelt met de chronologie en zet mooie personages neer, elk op hun manier gevangen in een rol, elk wat vastgelopen door de keuzes die ze ooit maakten. Naast de mooi opgetekende, heldere dialogen schrijft ze ook vaak over kleuren, dat zorgt voor een poëtisch tintje in een realistische roman.
Lees een stukje
"Ik was vergeten hoe stil het hier is," liegt ze.
Ze is dat nooit vergeten, zoals ze ook nooit vergeten is het groen het gras nog is in oktober, hoe koel de lucht nog in de lente, hoe de platte steentjes zich voegen in het zand onder haar billen. Het enige wat ze was vergeten, of wat haar geheugen verkeerd heeft opgeslagen, was de kleur van de Spree.
"Dat liedje ging niet over rozen, weet je."
"Nee?"
"Nee."
Waar gaat het dan over?"
"Over roze. Het leven door een roze bril, zoiets." Ze maakt een afwerend gebaar. "Iets onbenulligs."
"Ah. Weer een illusie minder dus".
Hij zegt het lachend maar Julia voelt de waarheid van zijn woorden opwellen in haar keel.
Wat andere lezers vinden
Er zijn nog geen reacties. Wees de eerste om zelf je mening door te geven.