Oever
Jip (ook ‘Jippie’ genoemd door oma ‘alsof ik iets om te vieren ben’) worstelt met een tekenopdracht. “Teken een zelfportret”, een opdracht die de leerkracht misschien geniaal vond, maar waar Jip geen weg mee weet. Nochtans is Jip een excellent observator. Van insecten bijvoorbeeld, of van klasgenoten, of van zijn boezemvriend Oever die zijn jaar moest dubbelen. De vriend waarvoor Jip zelfs met alles ophield, zodat ze weer samen in de klas zaten. Maar zichzelf tekenen? Nee, dat lukt Jip niet. Nadenken tot je hersenen overkoken en hunkeren naar de jongen wiens hart naar je lonkt daarentegen, daarin is Jip kampioen.
Jip (de fronser, de blozer, de tekenaar) is iemand die je in je hart zal sluiten, die je vertedert en ontroert. Ludwig Volbeda schrijft zoals hij tekent: hij schildert met woorden het universum van Jip bij elkaar, en gebruikt daarbij een zorgvuldige, zachte taal die de wereld aftast.
Lees een stukje
Er zijn honderden manieren waarop je een moment kan bewaren. Door een gedicht te schrijven en in een bot te krassen en dat bot boven aan een gletsjer uit je handen te laten vallen. Of door een tatoeage te laten zetten op je knie. Of door met een sleutel in de bast van een boom te krassen. Maar meestal bewaar je het alleen in je eigen hoofd. Dat de tijd zo langzaam ging toen ik voor jou de deur opendeed, dat zegt iets. Het was alsof mijn hoofd tegen me zei, wacht even, niet zo snel, dit is heel belangrijk, ik schrijf mee.
Wat andere lezers vinden
Het boek is een hele mooie interpretatie van een queer jongen die verliefd is op een andere. Het is een soort dagboek waar 'Jip' in schrijft. Overal is dit een heel goed boek met mooie illustraties.
Het is super leuk, lees het nu!