
Mijn leven op stelten
Je bent echtgenote en journaliste, mama van een peuter en een kleuter en dan… ben je plots op sterven na dood. Je overleeft een coma en mag opnieuw beginnen leven. Zonder onderbenen, met een halve rechterhand. Je moet opnieuw leren praten, leren zitten en leren lopen met prothesen. Dit alles doe je samen met je man. En je weet: ‘Ik heb zoveel geluk gehad’.
Krista Bracke vertelt heel eerlijk en open haar verhaal. Hoe ze ziek werd en plots in coma raakt. Hoe het is om wakker te worden met een lichaam dat verminkt is. Als je weer alles moet leren. Als je afhangt van de zorg van verpleegkundigen, artsen, kinesisten… En als de liefde en steun van je man dit alles net iets draaglijker maakt. En hoe je dan echt leert wat geluk is. Deze getuigenis sprankelt van levensvreugde, ook al gaat de schrijfster de moeilijke momenten en de wanhoop niet uit de weg. Dit is een heel vlot boek dat getuigt van erg veel moed.
Lees een stukje
‘Goed je voeten opheffen,’ zegt Niek, die me voor deze grote gebeurtenis heeft klaargestoomd. ‘Je voeten opheffen en niet op één rechte lijn stappen, je bent nog niet aan het oefenen voor de catwalk. Zet je voeten vooral wijd genoeg uit elkaar.’
Ik probeer zijn tips in de praktijk om te zetten, maar eenvoudig is het niet. Het is alsof ik veel te grote schoenen heb, van die immense clownsschoenen draag waar je nauwelijks mee kan stappen. En ik moet aan alles tegelijk denken: voeten opheffen, verplaatsen, wijd genoeg uit elkaar zetten en liefst niet struikelen. Wat vroeger vanzelfsprekend was, vraagt nu een immense inspanning: stappen! Ik lijk wel een steltenloper.
Wat andere lezers vinden
Er zijn nog geen reacties. Wees de eerste om zelf je mening door te geven.