Marco Pantani. Het einde van de piraat
Ooit, in 1998, won Marco Pantani de Tour de France. Niet veel later, in 2004, werd hij dood teruggevonden in een hotelkamer. In de zes jaar daartussen kreeg hij het aan de stok met de anti-dopingfederatie, ging hij aan de cocaïne en had hij last van depressies. Waarom stierf deze renner? Waren het de drugs, de roem, de gokmaffia? Journalist Philippe Brunel zocht een antwoord en ontdekte hoe verraderlijk het wielrennerswereldje kan zijn.
Dit is wat je noemt een journalistieke strip. En meer. Marco Rizzo en Lelio Bonaccorso vertaalden een boek van de journalist Brunel in prachtige beelden. Het resultaat is zowel razend interessant als ontzettend beklijvend. Niet alleen leer je meer over het duisere achter-de-schermen van de wielrennerij. Je leest ook hoe sympathiek een rijke renner kan zijn.
Lees een stukje
Coppi, Merckx, Anquetil, Gimondi, Hinault, Fignon, Moser... Allemaal 'normale' kampioenen. Pantani daarentegen was altijd een buitenbeentje. Een man van uitersten - zo zat hij nu eenmaal in elkaar. Zoals alle klimmers was hij niet bang voor de eenzaamheid: integendeel, hij verlangde ernaar, zoals hij ernaar verlangde om enkel maar te ontsnappen. Onsnappen waaraan? Ik weet het niet...
Wat andere lezers vinden
Er zijn nog geen reacties. Wees de eerste om zelf je mening door te geven.