Een-nul voor de autisten

Ten eerste wil ik dit boek zeker aanraden aan degene die het nog niet hebben gelezen. Want ik weet dat er, net zoals ik, veel mensen zijn die er moeite mee hebben een boek vast te nemen. Maar dit boek heeft mij zo hard doen lachen dat ik op sommige momenten zelfs dacht dat mensen mij ‘gek’ begonnen vinden. Daar gaat het boek ook om, een meisje dat in een instelling zit doordat ze zelfmoord heeft proberen te plegen. En omdat het boek vanuit haar standpunt wordt geschreven, begin je de dingen ook op een andere manier te beleven. Dat bevalt me wel, want het geeft een duidelijk zicht over hoe Loes, een autistisch meisje van 15 jaar, denkt over bepaalde zaken in het leven en communiceren met andere mensen tegenover ‘de rest’. En doordat het verhaal zich afspeelt in de instelling waar Loes verblijft, kom je de gekste, raarste en grappigste figuren tegen. Veel van die figuren komen en gaan en dat zorgt ervoor dat het verhaal niet eentonig wordt of saai. Ook zorgen die nieuwe figuren ervoor dat er telkens wel iets is waarmee je kan lachen. Al deze aspecten zorgen ervoor dat dit boek gewoonweg fantastisch is.

Leuk boek, het bevat veel rare typetjes en er is veel afwisseling in personages. Er vertrekken mensen van Strandlust en er komen mensen bij. Dat zorgt ervoor dat het niet eentonig wordt.

In het begin begreep ik het hoofdpersonage niet helemaal, maar na een tijdje snap je haar beter, en dan kun je het beter volgen. Het is niet eentonig of saai, want er gebeurt altijd wel iets. Het is grappig, het hoofdpersonage maakt graag grapjes, bepaalde personages zijn op zich al grappig, en de manier waarop Loes met hen omgaat, vind ik gewoon mooi.

Dit boek grijpt je heel erg aan, en is behoorlijk uniek. Er zijn niet veel jeugdromans die zich afspelen in de jeugdpsychiatrie. Loes oogt normaal, denkt normaal. Tot je wat verder kijkt.

Dit boek heeft een prachtig verhaal.
De problemen van de mensen die in het psychiatrisch centrum zitten worden duidelijk blootgelegd en herkenbaar. Je kan jezelf altijd wel een beetje herkennen in één van de personages.
Ze maken veel dingen mee en worden geholpen door andere jongeren die ook opgenomen zijn.

Een geweldig boek. Erg pakkend, maar heel goed geschreven. Nu begrijp ik de mensen die autisme hebben veel beter. En heb ik dus ook meer geduld met ze omdat ik nu ongeveer weet wat ze hebben.

Ik vond het boek heel heel erg mooi. Vanaf de eerste pagina wou ik niet meer stoppen met lezen. Karlijn Stoffels geeft in het boek duidelijk een voorbeeld van wat er in iemand zijn hoofd denkt wanneer hij of zij psychiatrische problemen heeft. Het boek is zeker en vast de moeite waart om eens te lezen. Van mij krijgt het boek zeker en vast een dikke verdiende 10.

Vanaf de eerste pagina vond ik dat het boek al meeviel. Na het kennismaken op de 2de pagina met het hoofdpersonage Loes wist ik dat het een echt dramatisch boek werd vol met de problemen over het moeilijke leventje dat Loes leidt. Ze is dus op haar verjaardag opgenomen in een psychiatrisch centrum. De reden waarom weet ik nog niet echt maar Loes is autistisch en met haar gebeuren er soms rare dingen, bv. ze heeft zo van die enge nachtmerries bv. dat ze in gloeiend heet water gelegd wordt, of dat er iemand haar boven een afgrond houdt. En dan wordt Loes zo vlug mogelijk in een aparte donkere cel gelegd voor het kalmeren. In het begin van het boek zat ze constant te denken hoe ze zelfmoord kan plegen met een paar dingetjes uit haar kamer, met haar deken bvb misschien? Ik vind dat het boek aangrijpend is om te lezen, je voelt gewoon hoe Loes zich ook voelt. Het is net alsof je meespeelt in het verhaal. Dus door te kijken naar de voorkant van het boek kan je nog niet echt te weten komen w