De vrouw die tegen de deur aan liep

Het boek “De vrouw die tegen de deur aan liep” is nog een redelijk mooi boek. Het enige minpunt is dat er soms enkele keren na elkaar hetzelfde verteld wordt maar dan gewoon in een andere context.

Het verhaal wordt helemaal niet chronologisch verteld. En dit komt doordat Paula Spencer meermaals flashbacks verteld. Het verhaal wordt dus verteld uit het standpunt van Paula Spencer, dit is het hoofdpersonage in het verhaal. Ze vertelt over hoe het was in het begin dat ze samen was met Charlo en hoe het daarna fout liep. Ze probeert zich nog altijd te herinneren waarom hij haar opeens begon te slaan. Ze stelt zich vele vragen en om die vragen te vergeten drinkt ze heel veel, ze is een alcoholiste. Elke flashback lijkt op alle andere die ze al verteld heeft maar toch hebben ze allemaal iets apart. Het is soms moeilijk om te weten of iets nog maar kort geleden gebeurd is of enkele jaren geleden. In het verhaal vertelt ze ook dat ze zelf niet meer weet wat wanneer gebeurd is en waarom.

Meestal is de vertelde tijd in het verhaal langer dan de verteltijd. Dit komt omdat ze gebeurtenissen vertelt van in het begin ze samen was met Charlo tot nu, de dood van Charlo en wat er daarna gebeurt. Maar in sommige stukken is de vertelde tijd korter dan de verteltijd. Dan heb ik het over de gebeurtenissen die ze tot in het kleinste detail verteld. Als ze een gebeurtenis tot in het kleinste detail vertelt dan gebeurt dit natuurlijk in een traag verteltempo maar als ze gewoon dingen opsomt die gebeurt zijn in al die jaren dan gaat het over een hoog verteltempo.

In het begin was het moeilijk om het boek te kunnen volgen omdat er zodanig veel dingen in één keer werden verteld. In het begin wist je nog niet dat het over flashbacks ging en dat ze zelf niet wist wanneer wat gebeurt is. Maar naar het einde toe, kon je wel al gemakkelijker volgen.

Ik vond het wel spijtig dat er een open einde is in dit boek want ik zou graag geweten hebben wat er daarna met haar gebeurt is. Maar het is ook wel leuk dat er een open einde is, zo kan je zelf nadenken hoe het boek zou kunnen aflopen en zo kan je je eigen fantasie eens even de vrije loop laten gaan.

Ik vind het een slecht boek, omdat er niet veel in gebeurt. Er is geen opbouwende spanning in het verhaal. Het heeft ook helemaal geen hoogtepunt. De schrijver schrijft een beetje onzin om 200 pagina's te kunnen vullen, terwijl ik op 10 pagina's gemakkelijk hetzelfde zou kunnen vertellen. Elk detail is erin beschreven, van de kleding die ze droeg tot wat ze gegeten had. Ik werd echt niet meegesleurd in het verhaal. Ik had er veel meer van verwacht. Toen ik de korte inhoud van het boek las, verwachtte ik een emotioneel en spannend boek. Maar uiteindelijk stond er in het boek juist hetzelfde verteld als op de achterflap, enkel 200 keer zolang geschreven.