De handen van Fatma
Fatma is oud en eenzaam. Als jonge vrouw kwam ze samen met haar man Mimoun en hun drie kleine kinderen naar België. Ze is er nooit gelukkig geweest. Marokko noemt ze haar thuis. Lezen of schrijven heeft ze nooit geleerd. Ze kent bijna niemand en spreekt de taal niet. Westerse gewoonten vindt ze veelal schandelijk, zeker als haar enige nog levende zoon deze gewoontes aanneemt. Ze houdt ook koppig vast aan vele tradities uit haar eigen cultuur. Na een val in haar huis overschouwt ze haar leven. Het zal drie dagen duren voor haar zoon haar vindt…
Op een dag alles achter laten en je vestigen in een nieuw land is niet gemakkelijk. De keuzes die je moet maken zijn moeilijk en door het lezen van dit verhaal kan je hier alleen maar heel veel begrip voor opbrengen.
Lees een stukje
Ik begin te snikken. ‘Niet huilen Fatma. Als we ons in België niet thuis voelen, beloof ik dat we terugkomen,’ zegt Mimoun.
Leugenaar. Je hebt gelogen.
‘Ik ben bang om in de boot te stappen. Bang voor mijn kinderen. Bang dat ik ongelukkig zal worden,’ huil ik.
‘Het is normaal dat je angst hebt. Dit is geen uitstapje naar de markt. Ik ben er zeker van dat je gelukkig wordt. In België zal je een moderne vrouw worden,’ zegt Mimoun.
Ik wilde niet modern zijn. Ik bleef dezelfde Fatma van het platteland. Niet veranderen, dat was mijn vorm van protest.
Staat dit boek in jouw bib?
Lees ook deze boeken
Drarrie in de nacht
Mogen de wijze jongens winnen, gij weet
De stem van Tamar
Met angst en beven
Ben je ervaren?
Wat andere lezers vinden
Er zijn nog geen reacties. Wees de eerste om zelf je mening door te geven.