Ooit bouwden wij luchtkastelen

Als het leven moeilijk doet, zijn er toch nog woorden. Dat is wat deze dichtbundel van Evangeline Agape ons doet beseffen.
Met vloeiende, gebrokkelde en bijeengeveegde zinnen schept ze een wereld waarin ze mist -anderen en haar gelukkige zelf-, waarin ze tederheid oproept en probeert te begrijpen hoe liefde en verdriet zich tot elkaar verhouden. De mooie, bijpassende illustraties tekende ze er zelf bij. In die beelden zien we vaak hoe iemand onderweg is, en dat is de ‘ik’ uit de gedichten eveneens: zwevend tussen duisternis en ochtend, soms met omwegen en zonder een duidelijke richting, nu eens vooruit, dan weer achteruit, maar altijd in beweging. Ook dat is een vorm van leven.