Onmogelijk blauw

Billie Tapinski vertrekt. Ze loopt niet weg, nee. Ze vertrékt. Nu haar hond dood is, heeft ze geen reden meer om te blijven. Zo komt ze terecht in een kuststadje van niks. En ook al is ze amper 14, ze vindt er een baantje en een plekje om te wonen. Werken doet ze in een visrestaurant (hoewel ze vis haat) en wonen mag ze bij de oude Jola, in haar oude caravan. Alles is er een beetje sjofel, maar Billie heeft het naar haar zin. Ze lacht weer en ze vindt zelfs een paar vrienden. 

Dit is een klein en een mooi verhaal. Het is een beetje droevig en een beetje grappig. Met weinig woorden voel je mee met Billie, die vaak boos en nors is, maar ook heel lief.