
Er zullen geen helden zijn
Aan Miriams onbezorgde leventje als tiener met beste vriendinnen, school en vriendje Tobi komt abrupt een einde als klasgenoot Matias zeven leerlingen en leerkrachten neerschiet.
Miriam overleeft de aanval, maar hoe leef je verder na zo’n onwezenlijke ervaring? En wat hadden Miriam en haar vriendinnen kunnen doen om dit drama te voorkomen? Hebben ze Matias net een keer teveel gepest?
Anna Seidl was nauwelijks zestien toen ze deze overrompelende adolescentenroman over ‘school shootings’ schreef. Miriams gevoelens -angst en paniek, woede en verdriet, ongeloof en haat- worden invoelbaar beschreven. Als lezer word je dan ook uitgedaagd om zelf antwoorden te zoeken op de moeilijke vragen waarmee Miriam worstelt.
Een aangrijpend verhaal dat een blijvende indruk nalaat.
Lees een stukje
Joanne kijkt me aan. Voor het eerst sinds de schietpartij. Een nanoseconde stokt mijn adem. Haar lege blik gaat gebukt onder verdriet en kwetsbaarheid. Ze doet haar mond open. Haar stem klinkt breekbaar en zacht. Ze zegt maar vier woorden: ‘Is het onze schuld?’ Ik wil haar vragen wat ze daarmee bedoelt, maar zonder nog een woord te zeggen loopt ze door naar ons klaslokaal. De bel gaat voor de tweede keer. Mijn knieën knikken en ik beef over mijn hele lichaam. Ik leun tegen de container. Is het onze schuld?
Wat andere lezers vinden
niet goed
ik vond het heel slecht en het was moeilijk leesbaar?