Een kanarie in mijn hoofd
Wout gaat met zijn klas op bezoek in het rusthuis. Zo ontmoet hij Mo, een oude mopperkont. Het eerste gesprek loopt niet vlot maar toch denkt Wout veel aan Mo. Hij gaat hem opnieuw opzoeken en er ontstaat een grote vriendschap. Tijdens zijn vele bezoeken aan het rusthuis leert Wout nog andere bewoners kennen, maar het klikt met niemand zo goed als met Mo. Wout is tevreden en gelukkig met deze vriendschap. Hij houdt ervan om Mo te verrassen met kleine dingen. Maar Mo is al erg oud en wordt ziek. Wout moet leren afscheid nemen...
Lees een stukje
Dagenlang had Wout lopen piekeren over Mo. Over zijn rare manier van praten, helemaal niet als een gewoon mens. Over zijn rennerspetje en zijn moeder die zo gek was als een draaideur. Over de granaatscherven in zijn lijf en de pillen in zijn wc. Over zijn kleine oorlog.
En over de hand van Mo op zijn hand, even maar.
Toen was hij naar zijn ouders gegaan.
'Wat lief van je dat je zo'n eenzame man nog eens wilt opzoeken', had zijn moeder gezegd. 'Jij hebt een gouden karakter.' Kus.
'Jij hebt geen opa meer en dat mis je wel, hè, jongen?' had zijn vader gezegd.
Nee, dat was het niet, maar wat dan wel? Mo trok hem aan als een magneet.
Beluister een stukje
Nood aan ondersteuning bij het lezen? Een Daisy-luisterversie van dit boek vind je bij Luisterpuntbibliotheek.
Wat andere lezers vinden
heel mooi zeker triestig op het laatste en de geheime code vond ik ook tof
Ik vind het een tof, spannend en
triestig boek
Een heel mooi boek!
het is triestig maar mooi en misschien realiteit
mooooi
super
Ik vind het een mooi boek, de personages vind ik ook goed gekozen. Vooral Mo die zijn eigen humoristische kantje heeft, vrolijkt het boek op want op het einde is het echt triestig.
ik vond het een mooi boek. soms wel wat triestig. dus mega mooi boek
Ik vind het een heel mooi boek, het is soms wel wat triestig maar ik heb toch wel wat mooiere boeken gelezen.
ik ken het boek niet maar het ziet er triestig uit
Het is een geweldig boek maar het einde is erg droevig. als mo sterft dan is wout echt zo verdrietig de mooiste zin was: hij huilde, wilde zijn tranen niet inhouden.
Zooooo mooooi!