De woedeuitbarsting van Beth

Beth is 17 en boos. De wereld is tegen haar, maar zij geeft zich niet gewonnen. Zij is niet zo passief als haar moeder die haar job dreigt te verliezen, als de moslima uit haar gebouw die zich laat onderdrukken, als Viola die haar ongeboren kind dan wel alleen zal opvoeden – als verdomme de zwijgende meerderheid van de godganse bevolking. Beth is boos, en gaandeweg begrijp je waarom. Haar zus is dood, haar vader is weg en als ze uit het raam kijkt, ziet ze troosteloosheid.

De woedeuitbarsting van Beth is geen vrolijk verhaal, maar het grijpt je wel bij de strot. Iemand als Beth vergeet je niet snel, zo krachtig en ontvlambaar is ze. Ze is van het antisentiment, ze is boos, onverschillig, machteloos (en misschien is dat allemaal uiteindelijk gewoon hetzelfde).