Zeemist
‘Mijn zeegroene schelp waar de zee in ruist, wij wonen in elkaar. En als ik uitgewoond ben, laat ik mijn schelp achter. Zo simpel is dat.’ Dat schrijft een ongeneeslijk ziek meisje in haar laatste dagboek. Ze heeft een schelp in haar hoofd, waarin ze zich steeds meer terugtrekt. Weg van haar ziekte, van de bezorgde en verdrietige mensen rond haar.
Een indringend boekje met poëtische woorden en beelden.
Lees een stukje
De dokter heeft een foto gemaakt van mijn hoofd.
Er zit wat in, zei hij.
Maar dat wist ik al, want ik hoorde het ruisen.
Daarom wist ik dat het een schelp was. Want als je een schelp hebt, kun je waar je ook bent de zee horen ruisen.
Er zit iets in je hoofd, wat daar niet hoort.
Dat snap ik ook wel, want schelpen horen in de zee, of hoogstens op het strand.
En ik kan het niet voor je weghalen, zei de dokter.
Hij zei nog veel meer, maar ik vond het ruisen van de zee veel fijner om naar te luisteren.
Staat dit boek in jouw bib?
Lees ook deze boeken
Doe eens raar met je haar
Het kleine piemelboek
Achtste-groepers huilen niet
Seks en zo
Woedend zwart
Wat andere lezers vinden
Dit lijkt me een leuk maar ook verdrietig boek!
dit is voor 10 jaar en ik ben 8 jaar. jullie moeten het voor 8 of 9 doen
saai
ik vind het boek heel leuk en ik vind het wel nog spannend
je hebt een mooi boek. ik geef er wel een tien plus voor hoor
Het is moeilijk te begrijpen. En het is te kinderachtig voor onze leeftijd. Maar ik zou het wel eens willen lezen.
Groetjes van Yana en Margot.
Ik moet al huilen als ik nog maar de achterflap lees. Echt iets voor mij!