Wij zijn evenwijdig
Wat eerst opvalt is de vorm. De tekst is in de lengte geplaatst wat uitnodigt om de tekst op linker- en rechterpagina als een mooi geheel te lezen. En die tekst leent zich ertoe, de neergepende observaties van de verteller beschrijven vluchtige of intense ontmoetingen, het ritme wint volop bij deze vormgeving.
De dichter wandelt door de stad, door het leven én door haar herinneringen en legt heldere of vreemde verbanden.
Scherp, origineel en eigentijds, net als met haar opvallend debuut 'Ik ben mogelijk' levert Maud Vanhauwaert opnieuw prachtige poëzie. De jonge dichter staat met haar werk ook vaak op de podia en dat merk je. Het is poëzie met een ritme, in beweging. Wie leest staat niet passief aan de kant maar wordt bij de hand genomen en wandelt of wankelt mee, op rechte paden of langs kronkelige wegen. Resoluut en voortvarend wordt je meegenomen, meegezogen in haar wereld waar verbazing en verwondering heersen.
Lees een stukje
Er komt een vrouw naar mij toe. Ze zegt
‘wij zijn evenwijdig, raken elkaar in het
oneindige, laten we rennen'.
Zullen we wachten? Zullen we wachten
tot de kinderen groot zijn en de aardbeien
rood, ze zijn te bleek nog, te klein, te hard.
Zullen we wachten tot de de avond valt
en de nacht waarover wij nog een keer
willen slapen.
Ze haakt haar arm in de mijne tot een lemniscaat.
Zullen we wachten op een eerste stap
zo reusachtig dat je makkelijk een tent
tussen onze benen spant
waarin nieuwe kinderen kamperen,
aardbeien rijpen en niemand nog buiten
de zomer kan
En we rennen. Met onze armen
zwaaien wij een maat die bij ons past_
Beluister een stukje
Nood aan ondersteuning bij het lezen? Een Daisy-luisterversie van dit boek vind je bij Luisterpuntbibliotheek.
Wat andere lezers vinden
Er zijn nog geen reacties. Wees de eerste om zelf je mening door te geven.