Wie ik ben
Samen met z’n boezemvrienden Rico en Willem terroriseert de populaire Jeroen z’n klasgenoot Jelmer. Als Jelmer zelfmoord pleegt, weigert Jeroen echte emoties toe te laten of z’n betrokkenheid te overdenken. Via herdenkingsmomenten op school en gesprekken met klasgenote Anne begint Jeroen te twijfelen. Waren de ‘grappen’ wel zo onschuldig? En hoe betrouwbaar zijn Willem en Rico echt? Jeroen wordt meer en meer verteerd door schuldgevoelens en besluit z’n ouders en klassenleraar de waarheid te vertellen…
Een snoeihard en genuanceerd verhaal dat een blijvende indruk nalaat, over pesterijen, schuldgevoel en ware vriendschap.
Lees een stukje
Fransen doet de deur dicht. Hij gaat voor het bord staan en wacht tot we zitten. Hij schraapt zijn keel en zegt dan langzaam: ‘Ik moet jullie iets heel ergs vertellen. Zoals jullie zien is Jelmer er niet.’
En opeens zie ik de lege tafel. Naast die van Onno. Vooraan, tegen het bureau van Fransen. Het is of er koud water mijn buik in stroomt. Alsof ik elk moment in mijn broek kan pissen.
‘Het spijt me dat ik jullie moet vertellen dat Jelmer is overleden. Gisteravond heeft hij een eind aan zijn leven gemaakt.’ Het water in mijn buik bevriest. Een steenkoude klomp. Ik kan nooit meer lopen. In het lokaal is het stil. Doodstil.
Beluister een stukje
Nood aan ondersteuning bij het lezen? Een Daisy-luisterversie van dit boek vind je bij Luisterpuntbibliotheek.
Wat andere lezers vinden
Het is heel interessant