Verhalen en reportages
Stijn Tormans kijkt goed om zich heen en schrijft de verhalen op van de mensen op de straten en de pleinen. Dat zijn niet de grootse dramatische verhalen, exclusief en spectaculair, maar wel kleine voetnoten vol kleine vreugde en klein verdriet. Vooral verdriet, eigenlijk.
En soms slaat Tormans zelf aan het experimenteren en wordt het heel grappig, bijvoorbeeld wanneer hij besluit om in zijn eentje te gaan betogen in Brussel.
Interessant voor wie houdt van mensen en hun verhalen en verdriet. En al helemaal interessant voor wie Antwerpen een beetje kent.
Maar er is meer: Tormans vertelt in het boek bijvoorbeeld ook erg amusant hoe hij in zijn eentje een politieke partij oprichtte en meedeed aan de verkiezingen. Allemaal echt gebeurd.
Lees een stukje
Ik was op weg met de internationale goederentrein, van Aken naar Antwerpen. Op een overweg zie ik een auto staan met de deuren open. Ik dacht: die man is aan het pissen. Plots: een onderbreking in het schijnsel van de koplampen. Een dof geluid. Iets dat kraakte. Een vuilniszak, dacht ik. Het was een heel gore côté: aan de kant stond oud zwerfvuil, kindervoitures. Ik rij door en kom aan in Antwerpen.
"Heb je niets speciaals gemerkt?" vroegen ze.
"Nee. Waarom?"
"Er hangt bloed aan je wielen."
Wat andere lezers vinden
Er zijn nog geen reacties. Wees de eerste om zelf je mening door te geven.