Hoi feest

In 'Hoi feest' haalt Ellen Deckwitz herinneringen op. Herinneringen aan toen ze veertien was en met pretoogjes alle dingen deed die veertienjarigen doen: naar school gaan, je haar kleuren, leuke dingen doen met vrienden en vriendinnen, je eigen lichaam verkennen - én dat van anderen. Schalks kijkt deze jonge dichteres, die haar gedichten ook heel goed kan voorlezen, op haar puberteit terug - maar is die eigenlijk al afgelopen? Misschien blijven we ons hele leven wel veertien.

Dit zijn eigenlijk geen gedichten. Het zijn eerder vertellingen. Als je ze leest, lijkt het alsof de dichteres naast jou in de kamer zit en jou, spits en geheimzinnig tegelijk, haar geheimpjes verklapt. Of die waar zijn? Dat kan alleen zijzelf weten. Maar al wat ze zegt klinkt grappig en treffend. En je leert er wat van bij: 'kussen/ blijken zo te starten. Je sjort wat, je duwt wat/ je vindt iemand zo leuk/ dat je het gewoon niet meer aankan'.