De veertig van Heytze
‘Er zijn teveel bloemlezingen,’ schrijft Ingmar Heytze ergens in deze... bloemlezing. ‘Maar nauwelijks één als deze,’ had er bij kunnen staan. Want Heytze gaat resoluut op zoek naar gedichten die hij zelf had willen schrijven. Of hij koos er waarvan hij beseft dat hij ze nooit zou kunnen evenaren. En bij elk van die gedichten schrijft hij een commentaar. En met die commentaar ontpopt hij zich als een uitstekend lezer die heel helder verwoordt waarom hij van het gedicht houdt.
Wie poëzie wil lezen maar er niet zo vertrouwd mee is, botst op meerdere obstakels. Lijvige bloemlezingen, een erg groot aanbod, sommige gedichten te moeilijk, andere te flauw... Genoeg om nooit de sprong te wagen. Met deze persoonlijke ‘poëzie jukebox’ snelt Ingmar Heytze je ijlings ter hulp. Het is geen reddingsboei die hij je toewerpt, nee, hij leert je zwemmen. Want hij schrijft zo enthousiast dat je vrees wegebt en je zelf verder je weg kan zoeken.
Lees een stukje
Van Frank Koenegracht alleen had ik al minstens veertig gedichten kunnen uitzoeken. Dit titelloze gedicht is het tweede van een kleine cyclus die als geheel over het verlies van een meisje handelt – misschien wel het allereerste meisje.
Ik las het toen ik zelf zo'n jongen was, en mijn eerste meisje kwijtraakte. Vijfentwintig jaar en een aantal meisjes later sta ik nog altijd versteld van de kracht van dit gedicht. Dat zit hem, denk ik, in de eenvoud van de taal, het droomachtige van die twaalf meter hoge tafel en de typische humor van Koenegracht - het werkwoord ‘daveren' zal nooit meer hetzelfde zijn. Het gedicht werkt, althans bij mij, als een film; alles doemt beeld voor beeld op terwijl ik het lees. Ik kan nog steeds nauwelijks geloven dat taal zoiets mogelijk maakt. Het was de eerste keer dat ik meemaakte dat een dichter recht in mijn hoofd leek te hebben gekeken.
Een jongen die zijn meisje kwijtraakt
davert niet.
En de wereld niet van zijn gedichten.
En de nacht niet van zijn stap.
Met zijn Gazelle aan zijn hand
staat hij terecht
voor een twaalf meter hoge tafel
waarop zij met haar nieuwe vriendje zit.
(Die haar telkens zit te zoenen.
'Straks,’ giechelt ze, 'eerst dit.’)
Ze kijkt hem vreemd en ernstig aan
voordat ze vonnis spreekt.
Ze lacht niet meer denkt hij
dit heeft ze voor mij over, er is hoop.
Die is er niet.
Ze krijgen allemaal een jaar.
Hijzelf, zijn fiets, zijn schaduw, zijn verdriet.
Wat andere lezers vinden
Er zijn nog geen reacties. Wees de eerste om zelf je mening door te geven.