De tijd vliegt, maar de dagen gaan te traag

Waarover gaat poëzie? Als je het aan een willekeurige voorbijganger vraagt, zegt die wellicht: over de liefde. En over de vergankelijkheid. Want ja: alles gaat voorbij, en daar kun je in gedichten fraai om treuren. Dat is precies wat de Nederlandse dichter Jean Pierre Rawie al heel zijn carrière doet. Waarom zou hij het in deze bundel anders doen?

Echte gedichten rijmen. Jean Pierre Rawie schrijft echte gedichten. Vormvaste, rijmende gedichten. Sonnetten zelfs, zoals Shakespeare ze schreef. Rawie is romantiek ten voeten uit: een onvervalste melancholicus, die de pijn verzacht door ze mooi te verwoorden. 'Het kan de laatste keer zijn, elke keer./ Dat geldt altijd voor alles, maar op dagen/ dat grenzen tussen land en zee vervagen/ ervaar je de vergankelijkheid nog meer'. Nog niet overtuigd? Je krijgt er in deze bundel gedichten uit het Frans, Latijn en Italiaans bovenop. Vakkundig vertaald door Rawie, die zo aantoont dat gedichten overal en al eeuwenlang altijd over hetzelfde gaan.