Celinspecties
Celinspecties van Ester Naomi Perquin is een bijzondere bundel. De jonge dichteres wijdt erin een serie gedichten aan gedetineerden en put daarvoor uit haar tijd als gevangenisbewaarder. Terwijl ze cellen opent, maar ze ook weer sluit, dicht ze over de gedetineerden. Die krijgen via haar een unieke kans zich uit te spreken.
Esther Naomi Perquin schrijft poëzie in lange zinnen, in zeer vrije vorm en vanuit een zeer affirmatief "ik". De gevangene die ze als het ware aan het woord laat, kan rekenen op haar empathie maar blijft uiteraard van de vrijheid beroofd. Het geworstel van de gevangenen met zichzelf, met de begrenzing van de vrijheid, met hun daden en met het binnen en het buiten wordt fraai gevat. De mooie taal contrasteert soms heftig met de criminele daad. Ook de andere gedichten zijn helder van taal en verontrustend van inhoud.
Lees een stukje
CARLO ‘DE VEROVERAAR’ DA C.
Dat ze mij in handen kregen; het kan de buit niet zijn geweest. Ik sloeg
niets op en leefde nergens van. Ik had geen helers. Zo’n droeve,
hongerige dief op zoek naar spullen was ik niet.
Een kijker, ja. Ik zie steeds weer een opening, een kier
waar niemand ruimte ziet. Ik zet karakter in.
Was er een huis, uit ijzer en beton gegoten, zes man bewaking op de muur,
toegangswegen afgesloten; ik kwam erin. Ik nam niet eens iets mee,
geen schat of souvenir – dit zat de oude rechter dwars, een man
die nooit de schoonheid zag van ergens zijn, van kamers
waar geen vreemden kwamen – hij ging maar door
op wat te halen viel – alsof ik dat niet zag.
Ik hoef hun televisie niet. Wat er te halen viel, dat heb ik nóg.
Ze nemen me geen meter af van elke afstand die ik won,
van elke kamer die ik zag en ieder dak dat ik
beklom en waar ik stond en koning was.
Beluister een stukje
Nood aan ondersteuning bij het lezen? Een Daisy-luisterversie van dit boek vind je bij Luisterpuntbibliotheek.
Wat andere lezers vinden
Het zijn prachtige gedichten. Maar soms een beetje moeilijk te volgen.